Ο καθρέπτης μίλησε....

το πρωι δε μπορεις να σηκωθεις απο το κρεβατι;
το ξερεις πια πως δε μπορεις να γυρισεις πισω στο παιδικο σου δωματιο;
ξερει κανεις πως κοιμασαι τα βραδια;
κοιμασαι;
σημειωνεις με μολυβι φρασεις στα βιβλια;
θες να πας καπου ή θες να ξεφυγεις απο καπου;
αναρωτιεσαι τακτικα τι στο διαολο σου συμβαινει;
σε πιανουν τα νευρα σου την ωρα που θα επρεπε να φορας το πιο λαμπερο σου χαμογελο;
σε τρωει καποια αοριστη μελαγχολια την ωρα που οι αλλοι σου λενε οτι τωρα ειναι η εποχη που πρεπει να χαιρεσαι;
στις παρεες νιωθεις ξενος;
ποτε ηταν η τελευταια φορα που συμμετειχες ολοψυχα σε κατι που ησουν παρων;
τι φοβασαι;
εισαι σιγουρος πως δε θελεις να τα νιωθεις ολα;
ακομα κ αυτα που πονανε;
το να μη προσεχεις τους αλλους ειναι τροπος ζωης;
οτι οι ανθρωποι λενε ο,τι θελουν να πουν με τα ματια;
γιατι θελεις να τους γυρισεις την πλατη;
φοβασαι να κοιταζεις στα ματια;
θελεις να μαθεις;
θελεις να τα ξερεις ολα;
τι θα γινει αν αυριο ολα οσα ονειρευεσαι γινουν πραγματικοτητα;
θα το αντεξεις;

ΕΧΕΙΣ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ.

υπαρχει ομως καποιος που δε μπορεις να αφησεις;
που δεν μπορεις να ξεχασεις;
ποσο χαμηλα μπορεις να πεσεις;
σε νοιαζει;
δε κοιτας αλλα βλεπεις τα παντα;
δεν εχεις μαθει ακομα να διαβαζεις τα ματια;
θες να παιξεις;
ξερεις πως παιζεται;
χαμογελας;
το δωματιο σου ειναι παντα στο μισοσκοταδο;
θα μου πεις τι σου αρεσει;
ποιος σου λειπει πιο πολυ;
ξερεις;
θες να πας στην περσυνη παραλια;
με τους ιδιους ή με ξενους;
δεν υπαρχουν καινουργιες στιγμες;

σ'αυτον τον καθρεπτη οι ηρωες μενουν παιδια για παντα και πληρωνουν το αντιτιμο,
με μοναξια.....

Μπορείς; Μπορούμε; Μπορεί κανείς;

Αν η σκέψη μας είναι λάθος..
και εμείς είμαστε η σκέψη μας..
μπορούμε να προσελκύσουμε αυτό που είναι σωστό για μάς..
έτσι όπως εμείς το έχουμε σκεφτεί;

Φταίμε κι οι δυο....

Αναρωτιόμουν και θεωρώ σε πρώτη φάση είναι κλασσικό ερώτημα το ποιος φταίει.

Όμως τελικά το σωστό είναι να αναλογιστείς τις δικές σου ευθύνες πρώτα.. να λες εγώ φταίω. Γιατί τελικά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στο ποιος φταίει αλλά υποκειμενικότητα και ο αναλογισμός της συμπεριφοράς σου στον άλλον.

Κι έτσι, αναλογίζοντας πρώτα τα δικά σου λάθη.. βλέπεις αλλιώς τα πράγματα....

Ελαφρά συναισθήματα θα σου πεί.......

Τελικά τα ελαφρά συναισθήματα έχουν μακρά διάρκεια.. γιατί τίποτα δεν τα σπάει.. τίποτα δεν τα σφίγγει.

Ακολουθούν τις περιστάσεις.. εξαφανίζονται.. και ξαναπαρουσιάζονται μ’αυτές.

Αντιθέτως.. τα βαθιά αισθήματα σπαράσσονται μια για πάντα.. και δεν αφήνουν τη θέση τους παρά μια οδυνηρή πληγή.....

χωρίς τίτλο...

Γνώση σε απόγνωση...

λέξεις σε απομόνωση...

σύννεφα σε απόνερα...και η μέρα..

απόμερα.......

Αισθήσεις σε απονεύρωση...

πόθοι σε αποχαύνωση...

όνειρα απόκοσμα...και η νύχτα..

απόμακρη.........

Το εδώ και το εκεί...

του χώρου και του χρόνου...

ένα "απο"..απόσταση απο εμένα ως εσένα...

αντί για ένα.............

Πόσες φορές;

Δεν είναι συγκλονιστική η στιγμή που συναντάς τυχαία στο δρόμο την παλιά σου αγάπη;

Σκέψου.. όταν κοιτάζονται.. με αυτά τα μάτια που κάποτε είχαν απίστευτη αγάπη μέσα τους.

Σκέψου.. όταν μιλήσουν.. με αυτή τη φωνή που κάποτε ψιθύριζαν απίστευτες ερωτικές λέξεις.

Σκέψου.. όταν αγγίζονται.. με τα ίδια χέρια που κάποτε έκαναν απίστευτα χάδια.

Σκέψου.. όταν φιλιούνται στο μάγουλο.. με αυτό το στόμα που κάποτε αντάλλαζαν παθιασμένα ερωτικά φιλιά.

Και σκέψου τέλος.. όταν αποχωρίζονται.. πως θα θυμηθούν.. τη στιγμή που ο ένας παράτησε τον άλλον.

Πόσες φορές να είχαν πεί «για πάντα»;

Πόσες φορές να αφήνανε τους εαυτούς τους να πιστεύουν πως όλα είναι παντοτινά;

Πόσες φορές να είχανε πεί πως δεν θα πληγώσει ο ένας τον άλλον;

Πόσες φορές να είχανε πεί πως θα μεταμορφώνανε σε ευτυχισμένο ο ένας τον άλλον;

Και τώρα..

τώρα.. πόσες φορές να αφήσαν το χέρι τους στη φυγή;

Πόσες φορές να εφτιάξαν μικρές αλήθειες.. για να κρύψουν το μεγάλο ψέμα;

Πόσες φορές να ξέχασαν..;

Φαρσοκωμωδία..ενός καθρέπτη....

Κάθε μέρα.. την ίδια ώρα....

Κάθε μέρα.. ο ίδιος κύκλος....
η ίδια ψευδαίσθηση....

Φαρσοκωμωδία ενός καθρέπτη....που το Υποκείμενο αλλάζει πάντα διάθεση.........