Σου γράφω πάλι απο ανάγκη.. η ώρα πέντε το πρωί..
Αυτή την εσωτερική ανάγκη που ξεπερνά τον εγωισμό και βγαίνει σε ανύποπτο χρόνο, όταν προσπαθείς να την καταπιέσεις, να φωνάξει όσα καιρό τώρα σιωπούσαν.
Ίσως να μην πρέπει να φωνάξω.
Δεν θέλω να σε τρομάξω γι'αυτό θα σου ψιθυρίσω κάτι απο τον έρωτα μου, λίγο απο το πολύ που έχω μέσα μου για σένα : Σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι αγάπη μου και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απο τον άλλον γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολο δρόμος για να γνωριστούν.
Μα σαν καταφέρουν να γνωριστούν τότε ο χωρισμός δεν υπάρχει ως πιθανότητα, γιατί κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και καταλαβαίνεις, δεν μπορούμε να σκοτώνουμε εκείνο το κομμάτι μας που αγαπάμε στον άλλον...
Αυτή την εσωτερική ανάγκη που ξεπερνά τον εγωισμό και βγαίνει σε ανύποπτο χρόνο, όταν προσπαθείς να την καταπιέσεις, να φωνάξει όσα καιρό τώρα σιωπούσαν.
Ίσως να μην πρέπει να φωνάξω.
Δεν θέλω να σε τρομάξω γι'αυτό θα σου ψιθυρίσω κάτι απο τον έρωτα μου, λίγο απο το πολύ που έχω μέσα μου για σένα : Σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι αγάπη μου και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απο τον άλλον γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολο δρόμος για να γνωριστούν.
Μα σαν καταφέρουν να γνωριστούν τότε ο χωρισμός δεν υπάρχει ως πιθανότητα, γιατί κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και καταλαβαίνεις, δεν μπορούμε να σκοτώνουμε εκείνο το κομμάτι μας που αγαπάμε στον άλλον...
