Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Αρκεί τελικά το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας...;

Αρκεί τελικά το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας, αν είναι φύσει δύσπιστος; Βρέθηκα κ εγώ στη Χαλκιδική το Δεκαπενταύγουστο.. παρών σε ένα απ' αυτά τα παρτυ..! Αν δείς τελικά έξω.. υπάρχουν πάρα πολλοί «μόνοι».. χορεύοντας στο ρυθμό των πάρτυ.. των «μαζί». Και τρομάζουν. Πίνουν πολύ για να συμμετέχουν στο παιχνίδι.. ελπίζοντας πως έτσι θα πέισουν τον εαυτό τους πως «γιορτάζουν». Προσπαθούν να τραγουδήσουν δυνατά τη μουσική και τα τραγούδια.. μήπως και ξεχαστούν. Κάνεις όλα τα «πρέπει» για να περάσεις καλά.. δεν κάθεσαι σπίτι.. βρίσκεσαι με κόσμο πολύ.. βάζεις το καλύτερο χαμόγελο σου.. κάνεις στο τέλος τη θετική αποτίμηση και τι σου μένει; Να μένεις με τις αντιστάσεις σου και τους όρκους σου κλεισμένος.. πίσω απο τα τείχη που ουσιαστικά εσύ ύψωσες. Και η μυρωδία της «γιορτής» εξατμίζεται απο το σώμα σου. Τότε είναι που μένεις μόνος τελικά.. δύσπιστος και μόνος.. πιο μόνος απο ποτέ. Και ας ξεγελάστηκες εχθές. Πάλι πέφτεις σε παγίδα. Στην γνωστή παγίδα.. που σκηνοθετείς και φαντάζεσαι τη ζωή σου κάπως.. και αυτή τη προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι πως είσαι εν τέλει καλα. Παρέα με πολλούς αλλα χωρίς τον εαυτό μας; Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσουμε» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δούμε τον εαυτό μας διπλό και τριπλό στον καθρέπτη και να νιώσουμε την επίφαση της συντροφικότητας;

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Σε δικαιούμαι...

Δεν είναι ότι δεν θα βρεις κάποιον καλύτερο από εμένα. Μπορείς να βρεις. Δεν είναι αυτό. Είναι ότι θα σε θέλει για τους λάθος λόγους. Δεν θα αγαπήσει τις ρυτίδες σου, τη μύτη σου, τη γκρίνια σου. Δεν θα ερωτευτεί το ηλίθιο ύφος που παίρνεις όταν κάνεις λάθος. Τις ώρες της μοναξιάς, δεν θα παραμιλάει μιμούμενος τους ακκισμούς σου, για να νιώσει λιγότερο μόνος. Θα εστιάσει στα προφανή. Δεν θα δώσει σημασία στα στραβά δάχτυλα των ποδιών σου. Δεν θα ισχυριστεί ποτέ ότι πήραν το στραβό δρόμο επίτηδες , «από άποψη», όπως επέμενα εγώ.

Οι άνθρωποι, όπως και τα πράγματα, δεν πρέπει να ανήκουν σε αυτούς που μπορούν να τα αποκτήσουν. Ούτε καν σε αυτούς που τα αξίζουν. Πρέπει να δίνονται σε αυτούς που τα αγαπάνε, που τα χαίρονται περισσότερο.