χωρίς τίτλο..

...."..και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.. τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις.. αυτό είναι άδικο για σένα.. θέλω να βρω κάτι που να'ναι μόνο για σένα.. να μη χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι.. δεν ήσουν σαν τόσους και τόσους.. δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα.. φθαρμένους αγκώνες και γόνατα.. θα είναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα.. σαν να προδίδω πως εγω τουλάχιστον σε είχα δει να κλαίς.. γιατί να τους το πω;
Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με εκείνους.. πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό.. δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους.. αν δεν πονάνε κάθε φορά.. αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν.. που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα.. που δεν θα γίνουν ποτε αυτό που ήσουν εσύ για μένα.. ας μη σε θυμούνται καθόλου...
 Ήσουν το όνομα μου...
Απο'δώ και πέρα πια μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.."...

Αφιερωμένο σε έναν άγγελο..

Να γυρνούσε ο χρόνος πίσω..

.."..ακόμη και να υπήρχε περίπτωση σε μια ζωή επιστημονικής φαντασίας να γυρνούσε ο χρόνος πίσω, πάλι κάποιοι άνθρωποι είναι πεπρωμένο, μπαίνουν στη ζωή σου όσο και να αντιστέκεσαι, μπαίνουν και είναι ανεξίτηλοι.."...

Αφιερωμένο

Κάποια μέρα θα με περιμένεις σε ένα μικρό εκκλησάκι και καθώς θα με πλησιάζεις ντυμένη νυφη θα με κοιτάς όπως δεν με έχουν ποτέ κοιτάξει και θα μπορώ να διακρίνω την ευτυχία στα μάτια σου, στα χείλη σου, σε κάθε μικρή ρυτίδα του προσώπου σου, παντού θα τη διακρίνω και όλος ο κόσμος θα μας ανήκει τούτη τη στιγμή και θα ορκιστούμε πως δε θα αφήσουμε ποτέ ο ένας τον άλλον ό,τι κι αν συμβεί και κάποια στιγμή όταν δεν θα μας βλέπει κανείς θα μου ψιθυρίσεις πως είσαι ευτυχισμένη και η αγάπη μας δε θα χωράει ούτε στο εκκλησάκι, ουτε στον κόσμο ολόκληρο.....

Κάποια μέρα θα έχουμε δυο αγγελούδια και ένα σπίτι με μεγάλη αυλή, με αμέτρητα λουλούδια και πολλά δέντρα και κάθε μέρα θα τρώμε όλοι μαζί πρωινό και τις Κυριακές θα πηγαίνουμε βόλτες, θα τρώμε παγωτό, θα γελάμε, θα παίζουμε και τα καλοκαίρια θα πηγαίνουμε θάλασσα και κάθε Πρωτομαγιά θα μαζεύουμε λουλούδια. Θα μαθαίνουμε να αγαπάμε τον κόσμο και όχι να τον κρίνουμε, θα μαθαίνουμε να δίνουμε αλλα και να δεχόμαστε, θα μαθαίνουμε ποιο είναι το σωστό και το δίκαιο, πάνω απ' όλα το δίκαιο θα μαθαίνουμε, θα μαθαίνουμε να μην αρνούμαστε την αγάπη απο φόβο, μήπως και προλάβει να μας αρνηθεί εκείνη πρώτη και θα λέμε πολλά παραμύθια, μα θα τα λέμε σωστά και πάνω απ' όλα θα μαθαίνουμε τι είναι σημαντικό στη ζωή, για τι πρέπει να αγωνιζόμαστε και η αγάπη μας δεν θα χωράει ούτε στο σπίτι μας, ούτε στον κόσμο ολόκληρο.....

Σεπτέμβρης..

Σεπτέμβρης πάλι..
Για τους περισσότερους απο εμάς είναι η αρχή ή το τέλος για κάτι. Κατάλοιπο απο τα σχολικά μας χρόνια; Κατάλοιπο απο τη φοιτητική μας ζωή; Δεν ξέρω.
Τέτοιες μέρες κάνεις ξεκαθάρισμα σκέψεων, βάζεις στόχους, εφικτούς ή μη, κάνεις όνειρα.
Ναι, είμαι απο αυτούς που θεωρούν οτι το φθινόπωρο είναι η κατάλληλη εποχή για να αλλάξεις λίγο τα θέλω σου. Να τα προσαρμόσεις.
Και ναι, συνήθως αυτή την εποχή αλλάζω και εγώ.
Ανάλογα με τα ξεκαθαρίσματα, τους στόχους, τα όνειρα, αυτή τη νέα χρονιά θέλω να είμαι διαφορετικός σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές.
Αισιοδοξία; Απαισιοδοξία; Η αλήθεια είναι οτι δεν μπορώ να γνωρίζω, ξέρω όμως πολύ καλά πως τέτοια εποχή τα περισσότερα αλλάζουν.
Και αν το φθινόπωρο είναι η περίοδος που θέτεις τις βάσεις για αυτές τις αλλαγές, τότε με την είσοδο του νέου χρόνου αυτές οι αλλαγές θα γίνουν εφικτές.
Αλλά ισχύει και το άλλο. Υπήρξαν κάποια φθινόπωρα που όσο πανηγυρικά και να μπήκαν, δεν σου επέτρεψαν να ξεκαθαρίσεις κάποια πράγματα, με αποτέλεσμα ο νέος χρόνος να μπεί σκοτεινός και άγνωστος για σένα, να μπεί σχεδόν άκαρπος και να συνεχιστεί το ίδιο σχεδόν άκαρπα, μέχρι άλλο ένα καλοκαίρι να περάσει.
Και βλέπεις κύκλοι να γίνονται χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα.
Είμαι αισιόδοξος για αυτό το φθινόπωρο..

χωρίς τίτλο..

"..ροζ γραβάτα φόραγες.. τότε που με χώραγες.. αγκαλιά μου και λαχτάρα.. ίδια πίναμε τσιγάρα.."...τραγουδούσε η Πρωτοψάλτη και με έκανε να αναρωτηθώ πόση ώρα τελικά να κράτησαν αυτά τα 4 λεπτά του τραγουδιού.. πόσο παρελθόν...

χωρίς τίτλο..

Σ' αυτή τη ζωή υπάρχουν δύο τραγωδίες, η μία είναι να μην αποκτάς ποτέ αυτό που θέλεις και η άλλη είναι να το αποκτάς..

χωρίς τίτλο..

Βρεγμένος ως το κόκκαλο απο την απουσία σου, πες μου.. ποιά βροχή να φοβηθώ;

Μια νύχτα αρκούσε..

Μια νύχτα αρκούσε για να υπάρχεις σε όλη μου τη ζωή..
Μια νύχτα αρκούσε για να πάρεις ολη μου τη ζωή..
Όλες τις αξίες της ζωής μου τις έβλεπα μπροστά μου και μέσα σου..
Τώρα το κορμί μου ρωγμές να "τρέχει" απο μέσα τους η ζωή..
Ελπίζω να βρήκες αυτό που έψαχνες.. και αν όχι, κάθε βήμα σου ελπίζω να σε φέρνει πιο κοντά σε εμένα..

"ο χρόνος που τελειώνει".

Δεν έχω νέα σου καιρό τώρα..
Εγώ εδώ.. εσύ αλλού...
Ο χρόνος ανάμεσα μας.. αμείλικτος να τρυπάει τις καρδιές.. να ξεριζώνει το παρελθόν.. να σβήνει το πρόσωπό σου.. το πρόσωπό μου...
Μία κάθετη γραμμή ήρθε και χώρισε τη ζωή μας στα δύο.. και εμείς βουβοί να πληρώνουμε τον χρόνο.. να πληρώνουμε τα λάθη...
Από τον έρωτα νικημένοι.. στο τέλος μας να δηλώνουμε τυφλή υποταγή...

Έφυγες και εγώ μισός έμεινα να κυνηγάω το είδωλο σου.. να κρέμομαι απο μία σκιά...
Έμεινα εδώ.. καρφωμένος στο κέντρο του βυθού σου.. για πάντα.. όσο είναι το πάντα...
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να υπάρξω δίχως πόνο...
Δεν ξέρω αν θα θυμάμαι όσα ήταν γραμμένα στα μάτια σου.. τις ανεπαίσθητες κινήσεις του κορμιού σου...
Δεν ξέρω πως να αφήσω πίσω μου τον χρόνο που τελειώνει...
Φοβάμαι πως δεν ξέρω τίποτα πια...

Είναι νωρίς να κάνω πίσω...
Είναι αργά να προσπαθώ...
Είναι νωρίς.. πολύ νωρίς για να σε αφήσω...
Μα είναι ακόμα πιο αργά για να σε βρώ...

Έμεινα εδώ.. για πάντα.. όσο είναι το πάντα...

Να φύγεις άνοιξη...

..γιατι το να θυμάσαι είναι πιο ψυχωτικό απο το να ξεχνάς...

χωρίς τίτλο..

Τις νύχτες.. πριν σβήσεις το φως.. να θυμάσαι πάντα να βγάζεις εκείνον τον Αύγουστο απο την πρίζα...

πόσους εαυτούς να σκοτώσεις μέσα σε μια νύχτα;

Αυτοί που δεν συγχωρήθηκαν είναι αυτοί που δεν αγαπήθηκαν όσο θα'πρεπε.. που δεν αγαπήθηκαν πιο πάνω απο έναν οποιονδήποτε εαυτό...

χωρίς τίτλο..

Είναι τελικά απίστευτο πως κάποιοι κοινής λογικής άνθρωποι βαδίζουν αυτοκτονικά σε συναισθηματικές κολάσεις για εντελώς ανάξιους λόγους..
Και πολύ ευτυχές το ότι τις περισσότερες φορές η μικρότητα αυτών των λόγων, που δεν κρύβεται με τίποτα, τους επαναφέρει στη λογική με διαχειρίσιμες συναισθηματικές απώλειες...

Ελπίς και Έρως..

Η Ελπίδα είναι ενα πανέμορφο παραμύθι.. να μας ξεγελάει..
Ο Έρωτας δεν έχει ανάγκη να σκοτωθεί απο κάτι.. έχει τάσεις αυτοκαταστροφής απο μόνος του..

Ο θεός να σε φυλάει και απο τα δύο...

Σε δικαιούμαι..(τίτλος δικαιωματικός)

Δεν είναι οτι δεν θα βρείς κάποιον καλύτερο από εμένα...
Μπορείς να βρείς...
Δεν είναι αυτό.
Είναι οτι θα σε θέλει για τους λάθος λόγους...
Δεν θα αγαπήσει τις ρυτίδες σου, τη μύτη σου, τη γκρίνια σου. Δεν θα ερωτευτεί το ηλίθιο ύφος που παίρνεις όταν κάνεις λάθος.
Θα εστιάσει στα προφανή.
Δεν θα δώσει σημασία στα στραβά δάχτυλα των ποδιών σου.
Δεν θα ισχυριστεί ποτέ ότι πήραν το στραβό δρόμο επίτηδες , «απο άποψη», όπως επέμενα εγώ...
Οι άνθρωποι, όπως και τα πράγματα, δεν πρέπει να ανήκουν σε αυτούς που μπορούν να τα αποκτήσουν.
Ούτε καν σε αυτούς που τα αξίζουν...
Πρέπει να δίνονται σε αυτούς που τα αγαπάνε, που τα χαίρονται περισσότερο....


......."...για να σ'εκδικηθώ..πετάω ενθύμια και δώρα.."......"....και βάφω τις κουρτίνες.."....μμμμμμμ........

χωρίς (ρεαλιστικό) τίτλο..

Θα έρθει η στιγμή που θα σε πάρω ξανα αγκαλιά..
αξίζεις όλη την υπομονή του κόσμου...

Χρόνια μετά..

Θυμάμαι τη φωνή σου..

Εκείνη που μου φώναξε να φύγω επιτέλους..

Και ύστερα η σιωπή..

Θυμάμαι την τελευταία σου αγκαλιά.. κοίταζα τον δρόμο πίσω απο τον ώμο σου κ συγκρατούσα τα δάκρυα..

Κοίταξες το ρολόι σου.. ήταν η ώρα που με έκανες παρελθόν σου..

Τώρα μου λείπεις..

Κάποια μέρη φωνάζουν ακόμα το όνομα σου..

Κάποια αντικείμενα έχουν την εικόνα σου..

Είχα ονειρευτεί πως ίσως έμενες μαζί μου..

Και αναρωτιέμαι αν σκέφτεσαι καθόλου όσα μου έλεγες εκείνες τις μέρες.. έστω για μια στιγμή..

Δεν υπήρξε ούτε ένα βράδυ που το μυαλό μου να μην έτρεξε σε εσένα..

Δεν υπήρξε ούτε ένα βράδυ που να μην σου είπα καληνύχτα..

...και ας μη το έμαθες ποτέ...

 

Δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο..

Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι...
Και σε φαντάζομαι να φεύγεις...

 

Ε ναι εντάξει, προφανώς και είναι πιο πολλές οι φορές που φεύγεις...