τίτλος.. not.

Πες μου αν μ'αγάπησες όσο η νύχτα τη σιωπή...

Κατολισθήσεις..

Ξέρεις τι θα μου λείψει περισσότερο απο σένα;
Οι κατολισθήσεις μας..
Το φως που έμπαινε ανάμεσα στα κορμιά μας καθώς γκρεμιζόμασταν.. μια μυστική δύναμη...
Ήταν ένα φως με ίχνη, με αποτυπώματα - τα φέρω ακόμα.
Καμιά φορά, όταν ξυπνάω το πρωί, το ξεχνάω.
Μετά θυμάμαι..
Κοιτάζω το σώμα μου.. άραγε αν σε ξύσω απο πάνω μου θα χαθείς;
Θα χαθούν όλα όσα κατόρθωσαν να είναι;
Πώς να το πάρεις απόφαση το φως;
Πλέον, στο είχα ξαναπεί, έχω περισσότερα ερωτήματα απο καταφάσεις. Δεν μπορούν εύκολα να σταθούν σε ένα κείμενο.
Μήπως αν αναρωτιέσαι συνέχεια απαντάς σε όλα - είδες, πάλι ρωτάω.
Έγινα γενναίοδωρος με όσα χάνω - φαίνεται, δεν τα είχα ποτέ...

Αδειάζω μέσα μου την ώρα που μ'αφήνεις...

Αδειάζω μέσα μου την ώρα που μ'αφήνεις..
την ώρα που με ντύνεις στο τελευταίο "γεια"..
και αν δεν κατάλαβες και αν θέλεις να με κρίνεις..
κρίνε με..
ακόμα έχω καρδιά..
μισή την έκοψες..
μισή θα την κρατήσω..
μισή την κάρφωσες επάνω στον σταυρό..
στο ρούχο που άφησες ξανά θα ξενυχτήσω..
και στο άρωμα του πάνω θα ψάξω να σε βρω...

αδειάζω μέσα μου την ώρα που με σβήνεις..
που με χτυπάς και φεύγεις στην τελευταία ματιά..
αυτή που έριξες και στο άγνωστο μ'αφήνεις..
στην τελευταία μάτια μου τα τελευταία φιλιά...

τα λάθη μου τα δέχτηκα, τα έκανα, τα ξέρω..
τα λάθη μου σε πόνεσαν μα εγώ τα αγαπώ..
γιατί απο τα λάθη μου το πιο μεγάλο λαθος ήσουν εσύ αγάπη μου.. μαχαίρι κοφτερό...

χωρίς τίτλο.. άλλωστε τον ξέρεις...

Προχωρούσα..
Και ύστερα σκεφτόμουν ξανά τον έρωτα..
Ίσως τελικά να έφταιγε η τόσο διαφορετική αντίληψη που είχα γι'αυτόν..
Ίσως πάλι να έφταιγε απο μόνος του ο ίδιος ο έρωτας και η πολυπλοκότητα του..
Ίσως η υπερβολική απλότητα του, στο πολύπλοκο μυαλό μου..
Κάποτε τον περιέγραφα με θαυμαστικά.. μετά σωρεία ερωτηματικών..  μετά αποσιωπητικά..
Γιατί έρωτας.. άλλωστε θα ξέρεις.. δεν είναι μόνο τα φιλιά και οι αγκαλιές.. αλλά η συσκότιση παραπόνων..
Γιατί έρωτας.. άλλωστε θα ξέρεις.. δεν είναι μόνο τα φιλιά και οι αγκαλιές.. αλλά η παρηγοριά σπασμών..
και προπάντων, η επαλήθευση της μοναξιάς μας...

Γιατί έρωτας.. άλλωστε θα ξέρεις.. δεν είναι μόνο τα φιλιά και οι αγκαλιές σου...

Χωρίς αναγκαίο τίτλο..

Σου γράφω πάλι απο ανάγκη.. η ώρα πέντε το πρωί..
Αυτή την εσωτερική ανάγκη που ξεπερνά τον εγωισμό και βγαίνει σε ανύποπτο χρόνο, όταν προσπαθείς να την καταπιέσεις, να φωνάξει όσα καιρό τώρα σιωπούσαν.
Ίσως να μην πρέπει να φωνάξω.
Δεν θέλω να σε τρομάξω γι'αυτό θα σου ψιθυρίσω κάτι απο τον έρωτα μου, λίγο απο το πολύ που έχω μέσα μου για σένα : Σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι αγάπη μου και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απο τον άλλον γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολο δρόμος για να γνωριστούν.
Μα σαν καταφέρουν να γνωριστούν τότε ο χωρισμός δεν υπάρχει ως πιθανότητα, γιατί κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος και καταλαβαίνεις, δεν μπορούμε να σκοτώνουμε εκείνο το κομμάτι μας που αγαπάμε στον άλλον...

χωρίς τίτλο συγνώμης..

Ό, τι ένιωσα, το ζούσα, χωρίς να το σκεφτώ..
Και αυτό που πάντα αγνοούσα, ήσυχα το περίμενα..
'Ωσπου έφτασα εδώ, να με ρωτώ: σε αγάπησες ποτέ σου;
Μου ζητώ συγνώμη και με αποφεύγω να απαντήσω.