..την κάνεις ζωή σου...

Τελικά το δύσκολο δεν είναι να θέτεις ερωτήματα μέσα στην κρύα νύχτα. μετά απο μια θάλασσα σκέψεων.. με συσχετισμούς στην υπηρεσία του παραλόγου.. αλλά το να δέχεσαι την ειλικρινή απάντησή τους.. και να την κάνεις ζωή σου...

Άν..

Μπορώ να σου αφιερώσω τους συγκεκριμένους στίχους..; 

Μπορώ..

.."..άν μια στιγμή μπορεί.. να τα αλλάξει όλα.. μ΄ ένα βλέμμα..μ΄ ένα φιλί...

άν μια λέξη αρκεί.. απ΄τα δύο σου χείλη.. το φως να ντυθεί...

μέσα μου σε ζούσα.. να σε βρω αργούσα.. κι έτσι αργούσε κι η ζωή...

τα μικρά μετρούσα..μα ήρθες εσύ...

πως μου `λειψες τόσο.. μείνε να νιώσω.. σ΄ αγαπούσα πριν μας δω μαζί...

μοναξιά μου.. καρδιά μου εσύ...

συντροφιά μου και νύχτα μου εσύ.."...

Δ.  Γαλάνη, "'Αν"..

..εκείνον τον Αύγουστο...

Τις νύχτες.. πριν σβήσεις το φως.. να θυμάσαι πάντα να βγάζεις εκείνον τον Αύγουστο απο την πρίζα...

χωρίς τίτλο..

Η Μοίρα μας πολεμάει.. όμως τις καλύτερες μέρες της μέχρι τώρα ζωής μου τις πέρασα παλεύοντας μαζί σου όλη την άβυσσο...

Αυτή τη θέα θέλω να τη δω..

Πόσο θα' θελα τώρα να φεύγαμε μαζί...

Να πάρουμε το αυτοκίνητο και να εξαφανιστούμε..
Να οδηγώ και να σε χαζεύω..
Να είμαι προσηλωμένος στο δρόμο και εσύ τεμπέλικα να μισοκλείνεις τα μάτια.. και να σε σκανάρω από πάνω μέχρι κάτω.. από το πρόσωπο.. το προφίλ σου.. τα χείλη σου.. και από τα χείλη σου να γκρεμίζομαι στο στήθος σου..
Να γυρνάς και να με κοιτάς για δευτερόλεπτα.. και να αναρωτιέσαι τι σκέφτομαι...

Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο πολύτιμο είναι να μπορείς να παρατηρείς κάποιον.. όχι να τον συναντάς ή να του μιλάς.. αλλά να τον κοιτάζεις με την άνεση σου.. να αφεθείς στην εικόνα του και να μπορείς να αφιερώσεις ώρες να τον χαζεύεις.. να δεις όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες σε κάθε χιλιοστό που υπάρχει επάνω του...

Αυτό θέλω.. αυτή τη θέα.. μπορώ;
Μπορούν να σε χαρούν τα μάτια μου για ώρες;

Δεν θα κάνω τίποτα.. δεν θα σε αγγίζω.. δε θα σου μιλώ.. μόνο θα κοιτάω..
Να φυλακίσω κάθε λεπτομέρεια σου στο μυαλό μου..

Αυτή τη θέα θέλω...

Και θέλω να έχει και μουσική.. από εκείνες που σε κάνουν να κλαις..
Και θέλω να έχει και άρωμα.. το δικό σου άρωμα..
Και μετά μπορώ να κλείσω τα μάτια μου.. χωρίς καμία έγνοια.. επειδή θα σ΄ έχω πλάι μου..
Και θα έχω μάθει όλες εκείνες τις απαντήσεις που θέλω να μάθω..
Και δεν θα πονάω.. ούτε θα φοβάμαι.. γιατί θα σ' έχω πλάι μου...

Αναρωτιέμαι μέχρι που φτάνουν οι αντοχές.. αυτή τη θέα όμως θέλω να τη δω...

χωρίς τίτλο..γιατί άλλωστε;

Ό,τι και να πείς.. θα μπορούσες να μη το πείς...
Τα ανεκπλήρωτα δεν συζητιούνται...

χωρίς τίτλο..

.."ούτως ή άλλως.. δεν περνάνε όλοι οι άνθρωποι από τη ζωή μας για να μείνουν.."...

..είπε στον καθρέπτη για να τον ξεγελάσει...

Κάθε βράδυ...

Κάθε βράδυ.. πέφτω για ύπνο με μία σκέψη.. κάνω μόνο μία ευχή.. η καρδιά μου χτυπάει βίαια στο στήθος μου για έναν μόνο λόγο.. εσένα...

Και το μυαλό μου δεν ηρεμεί καθόλου.. ο νους μου δεν ξεφεύγει στιγμή από εσένα...

Και εύχομαι να μην έρθει ποτέ η μέρα που θα ξεχάσω πως το να σε θυμάμαι είναι πιο ψυχωτικό από το να σε ξεχνάω...

χωρίς τίτλο μου είπες..

Κάποιες φορές μου λείπεις τόσο πολύ.. που μου έρχεται να σε βγάλω από τα όνειρα μου και να σε αγκαλιάσω.. για λίγο μόνο.. για τόσο λίγο.. να σβήσω κάθε ήχο και κάθε φως..  να μείνουμε εγώ και εσύ.. να σου περιγράψω αυτό που νιώθω.. να.. να... να..... να......

Αλήθεια.. γιατί έρχεσαι και φεύγεις όποτε εσύ το θέλεις;

Φοβάμαι τη μέρα που θα έρθει και θα τους σιχαίνομαι όλους εκτός από εσένα...

χωρίς τίτλο..

Ανοίγει η παρένθεση.. σ'αγαπώ.. κλείνει η παρένθεση...

Εσύ..

Ήσουν εκεί.. δίπλα μου...
Δεν ήμουν καλά και με ηρεμούσες...
Δεν ήθελα να φύγω και δεν άφηνα το χέρι σου...
Μας πήρε ο ύπνος με τα δάχτυλα μπλεγμένα.. τα χείλη ενωμένα...
Το κρεβάτι μας έμοιαζε να βρίσκεται στο πουθενά.. ανάμεσα σε όνειρα...

Αυτός είναι πια ο κόσμος μου.. το παραμύθι μου.. εσύ...

Υπάρχει το για πάντα;

Το για πάντα δεν υπάρχει.. είναι σχετικό...

Αν υπάρχει κάτι για πάντα.. αυτό είναι η ψευδαίσθηση.. που όμως χωρίς αυτήν κανείς μας δεν μπορεί να επιβιώσει...

Το όνειρο.. η ελπίδα ότι θα έχουμε κάποιον δίπλα μας...

Το για πάντα χτίζεται.. δεν έρχεται.. και στην ουσία δεν ορίζεται...
Δύο μικρές λέξεις είναι.. που μας βοηθάνε να προχωράμε...

Μια επανάληψη και μια ανάγκη που απλά βιώνεται...

Πάντα θα επενδύουμε.. πάντα θα ελπίζουμε και πάντα θα ονειρευόμαστε...

Και πάντα ο έρωτας θα είναι η μόνη αιτία που αυτός ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει.. θα συνεχίσει να γυρίζει...

Έρωτας.. απλά τα πάντα...

Ακόμα και αν δεν είναι σίγουρο ότι θα κρατήσει για πάντα.. σε αυτόν το χρωστάμε.. στον έρωτα και στις σκέψεις...

Σκέψεις για πρόσωπα.. που υπάρχουν και θα κουβαλάμε.. που θα μας αλλάζουν και που εναν τρόπο θα είναι εκεί.. κοντά μας.. για πάντα...

Ήρθες..

Σε είχα ψάξει σε ουρανούς και γη.. και τώρα είμαι εδώ δίπλα σου... και τώρα με χαιδεύεις πριν κοιμηθώ.. μου μιλάς γλυκά.. σ' έχω στην αγκαλιά μου... σβήνεις τα φώτα.. και εξακολουθώ να σε βλέπω... έχεις γίνει η ανάσα μου..το φως μου.. απόψε θα σ' έχω στην αγκαλιά μου μέχρι να ξημερώσει...

τώρα χορέυω εγώ.. στον έρωτα σου...

Σαγηνευτικά με πλησίασες και με γοήτευσες.. με χάιδεψες με το χαμόγελο σου...

Κρυμμένη στο φώς των κεριών...

Φυσούσε δροσερός αέρας απο το ανοιχτό παράθυρο...

Μετά τα σημάδια του έρωτα μεταφέρθηκαν στα σεντόνια.. στις ψυχές μας...

Απο τότε.. κάθε φορά που με πλησιάζεις η ψυχή μου νιώθει αναβρασμό...

Όσα δεν ένιωσα.. τα νιώθω μαζί σου...

Όσα δεν γνώρισα.. μου τα συστήνεις εσύ...

Μη φύγεις.. και δεν θα φύγω ούτε εγώ...

Θυμάμαι..

Χρόνια μετά θυμάμαι..

Θυμάμαι τη φωνή σου..

Εκείνη που μου φώναξε να φύγω επιτέλους..

Και ύστερα η σιωπή..

Θυμάμαι την τελευταία σου αγκαλιά.. κοίταζα τον δρόμο πίσω απο τον ώμο σου κ συγκρατούσα τα δάκρυα..

Κοίταξες το ρολόι σου.. ήταν η ώρα που με έκανες παρελθόν σου..

Τώρα μου λείπεις..

Κάποια μέρη φωνάζουν ακόμα το όνομα σου..

Κάποια αντικείμενα έχουν την εικόνα σου..

Είχα ονειρευτεί πως ίσως έμενες μαζί μου..

Και αναρωτιέμαι αν σκέφτεσαι καθόλου όσα μου έλεγες εκείνες τις μέρες.. έστω για μια στιγμή..

Δεν υπήρχε ούτε ένα βράδυ που το μυαλό μου να μην έτρεξε σε εσένα..

Δεν υπήρχε ούτε ένα βράδυ που να μην σου είπα καληνύχτα..

...και ας μη το έμαθες ποτέ...

χωρίς ουσίας τίτλο..

Πόσα χρόνια μετά...μου λείπεις..

χωρίς τίτλο..

-Δεν θα καταλάβει ποτέ πόσο σου λείπει..

Δεν είδε τις φωτογραφίες σου..

Δεν διάβασε τα κείμενα..

Δεν άκουσε τα κομμάτια..

Έφυγε ξέρεις..έφυγε...

..του είπε κ τον άφησε να κοιτάει έναν σκοτωμένο εαυτό μέσα απ'τον καθρέπτη...

χωρίς τίτλο..

Κρεμασμένος στο τηλέφωνο...

Ακούγοντας τις βαρύθυμες σιωπές σου...

Αν μ'αγάπαγες λιγάκι...

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί...

Που είσαι...
Πού είσαι εσύ που με κοιτούσες και χάνονταν όλα τα προβλήματα μου;

Με ακουμπούσες και έτρεμε το είναι μου...
Με αγκάλιαζες και ξεχνούσα τα πάντα...
Εκτός απ'το κορμί μου.. έκανες έρωτα και στο μυαλό μου...

Αλήθεια.. πού είσαι;

Πού είσαι εσύ που διάβαζες κάθετί απ'την ψυχή μου;

Ήξερες όλα όσα σκέφτομαι...
Κάθε βράδυ σ'ονειρεύομαι...
Αγαπούσες και το μεγαλύτερο ελάττωμά μου...

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί.. εμφανίσου λίγο...

Γιατι πραγματικά ζούμε μόνο μια φορά..

Ο κλασσικός εαυτός μου είναι πάλι πίσω..

Δεν θέλει να παραδεχτεί τα συναισθήματα του για να μην ρεζιλευτεί ξανά.. να μην πληγωθεί και να μην πληγώσει ακόμα μια φορά..
Γιατί είμαι δειλός;

Αλλά από την στιγμή που οι φωνές ξεκίνησαν πάλι.. ξέρω ότι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να παραδοθώ..

Γιατι τα συναισθήματα είναι πιο δυνατά και στο τέλος θα με λυγίσουν ξανά..
Γιατι πραγματικά ζούμε μόνο μια φορά και πρέπει να ζήσουμε μόνο με τα δικά μας "θέλω"..

Γιατι η καρδιά έχει πολύ έντονα και περίεργα "θέλω" που κοντρολάρουν το λογικό του εγκεφάλου..

Γιατι για να φτάσω σε σημείο να ακούω αυτά που ακούω.. αρχίζει και σοβαρεύει το θέμα μέσα μου...

Στη γιορτή του «Αγίου αυτών που αγαπάνε»..

Αν δείς τελικά έξω.. υπάρχουν πάρα πολλοί «μόνοι».. χορεύοντας στο ρυθμό των πάρτυ των «ερωτευμένων»...

Και τρομάζουν...

Αγοράζουν δώρα.. δειπνούν σε ακριβά εστιατόρια.. επενδύουν σε καινούργια εσώρουχα...

Πίνουν πολύ για να συμμετέχουν στο παιχνίδι.. ελπίζοντας πως έτσι θα πέισουν τον εαυτό τους πως «γιορτάζουν»...

Προσπαθούν να τραγουδήσουν δυνατά τη μουσική και τα τραγούδια.. μήπως και ξεχαστούν...

Κάνεις όλα τα «πρέπει» για να περάσεις καλά.. δεν κάθεσαι σπίτι.. βρίσκεσαι με κόσμο πολύ.. βάζεις το καλύτερο χαμόγελο σου.. κάνεις στο τέλος τη θετική αποτίμηση και τι σου μένει;

Να μένεις με τις αντιστάσεις σου και τους όρκους σου κλεισμένος.. πίσω απο τα τείχη που ουσιαστικά εσύ ύψωσες...

Και η μυρωδία της «γιορτής» εξατμίζεται απο το σώμα σου..

Τότε είναι που μένεις μόνος τελικά.. δύσπιστος και μόνος.. πιο μόνος απο ποτέ...

Και ας ξεγελάστηκες χθές...

Πάλι πέφτεις σε παγίδα...

Στην γνωστή παγίδα.. που σκηνοθετείς και φαντάζεσαι τη ζωή σου κάπως.. και αυτή τη προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι πως είσαι εν τέλει καλα...

Πόσες νεκρές γιορτές θα γιορτάσεις ακόμα;

Παρέα με πολλούς αλλά χωρίς τον εαυτό σου;

Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσεις» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δείς τον εαυτό σου διπλό και τριπλό στον καθρέπτη και να νιώσεις την επίφαση της συντροφικότητας;

χωρίς τίτλο

Πως γίνεται όλοι οι συνειρμοί μου να τελειώνουν σε σένα;

"άσε με να φύγω μακριά τότε"..

-Φεύγεις;

-Έχω φύγει ήδη..

-Γιατί;

-Πολλοί οι λόγοι..

-Μ' αγαπάς;

-Δεν το νιώθεις;

-Πες το μου..

-Διστάζω..

-Γιατί; Έχεις αλλάξει..

-Όλοι αλλάζουμε..

-Να προσέχεις..

-Γιατί να το κάνω;

-Γιατί σε χρειάζομαι..

-Με είχες..

-Σε θέλω πίσω..

-Είναι αργά πια..

-Σ' αγαπάω..

-Άσε με να φύγω μακριά τότε...

Μονάχα να' ξερες...

-Να αγαπάς.. να νοιάζεσαι.. να ξεχνάς.. να θυμάσαι.. να πονάς.. να κλαίς..να γελάς...να....
-Μια ανάσα καρδιά μου.. πάρε μια ανάσα...
-Σ' αγαπώ...
-Μη στεναχωριέσαι.. είμαι εδώ...
-Μονάχα να' ξερες...

Μπερδεμένες σκέψεις...

-Γιατί;
-Πρέπει..
-Αχ μόνο να' ξερες...

Ψιθυρίζει ο άνεμος.. κραυγάζει η ψυχή...

Δύο άδειες καρέκλες σε μια παραλία..
Φωνάζουν εκείνους που έφυγαν.. τις ακούς;