Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

.."να χαμογελάς και να περιμένεις" μου είπε....

3 μήνες μετά..
Στέκομαι στην αποβάθρα 2.

Προτάσσοντας ενα παλιό μου εισιτήριο..
(παλιό..το πρώτο που είχα αγοράσει για να κατέβω εκεί)...

Περιμένω το τρένο να φανεί..
Μα κάθε τόσο ανακοινώνεται η καθυστέρηση του..
Κι όταν φτάνει..
"Δεν το έχεις επικυρώσει"..
η φωνή των ελεγκτών...
Πάντα με διώχνουν..
Μα κανείς δεν μου είπε που να το επικυρώσω..
Και εγώ μένω πάντα εκεί..
Στην άκρη της αγαπημένης μου αποβάθρας..
Κοιτάζοντας τις ατερμάτιστες ράγες να προχωρούν..
και να μην με παίρνουν μαζί τους..
Τα τρένα να φεύγουν το ένα μετά το άλλο..
Και εγώ πάντα από έξω, να μην επιβιβάζομαι...

Βλέπω τους περαστικούς..
Δεν μιλάνε, σπάνια..
"Τι περιμένεις με το χέρι μπροστά; τι έχεις;".. μου είπε κάποιος...
"Περιμένω να με ρωτήσει κάποιος τι έχω και
να με αφήσει να του εξηγήσω".. απάντησα...
Έβγαλε ένα επιφώνημα αδιαφορίας..
και μπήκε στο τρένο του.
Έφυγε.
Και εγώ πάντα εκεί, και σε χιόνι και σε ήλιο..

Μια παρέα πέρασε..
Τρία αγόρια, τέσσερα κορίτσια..
Χαμογελαστοί όλοι τους..
Τα αγόρια κουβαλούσαν δύο κιθάρες..
και ένα φορητό ηλεκτρικό πιάνο..
Οι κοπέλες είχαν μικρότερες τσάντες..
Ήταν μία, ψηλή, καστανή κοπέλα που με κοίταξε..
με τα έντονα καφέ μάτια της..
Και το πρόσωπο της φανερά παραξενεύτηκε..
Θα μπορούσα να χαρώ που κάποιος επιτέλους ενδιαφέρθηκε για μένα..
Της χαμογέλασα..
Και έπειτα η παρέα χάθηκε στο δικό της βαγόνι..

Πόσα πέρασαν; πολλά ήταν...
Μα κανένα δεν με δέχτηκε..
Το ένα μετά το άλλο έμπαιναν στην αποβάθρα..
Ο κόσμος μαζευόταν γύρω τους..
Κι εγώ μαζί..
Κάποιοι μικροκαβγάδες, διαφωνίες..
Μερικοί έμπαιναν...
Και οι υπόλοιποι ξανά στην αναμονή..
Πίσω από την γραμμή ασφαλείας..
Που δεν όριζε μόνο μέχρι που επιτρέπεται να κινήσε..
Αλλά και την απόσταση από αυτά τα κόκκινα τρένα..
Κι εγώ μαζί τους πάντα...

Κι άλλο τρένο..
Και κάποιος κατέβηκε..
Μια γριούλα..
Είχε προβλήματα.. φαινότανε..
Τα ρούχα της κατεστραμένα, φθαρμένα..
Η κίνηση της δύσκολη, έσκυβε πολύ..
έχοντας την παλάμη της ακουμπισμένη στην μέση της, πίσω στην πλάτη..
Τα πόδια της δεν την βοηθούσαν..
Μα δεν είχε μπαστούνι..
Σε μια στιγμή το τρύπιο φουλάρι της έπεσε..
Πήγε να σκύψει αλλά δυσκολευόταν πολύ..
Τότε, για πρώτη φορά κουνήθηκα για άλλο λόγο..πλην για να επιβιβαστώ..
Έσκυψα, το σήκωσα και της το πέρασα στο λαιμό..
Μου χαμογέλασε ευγνωμονώντας..
Και εγώ δηλώνοντας πως δεν κάνει τίποτα..
Πήγα να φύγω..
Τότε αυτή με έπιασε από τον ώμο, με σταμάτησε..
Πλησίασε να φτάσει το αυτί μου, όσο μπορούσε..
Και εγώ έσκυψα για να την βοηθήσω..
Και μου είπε:
"Να χαμογελάς και να περιμένεις..
Και κάποτε θα 'ρθει.. θα'ρθει ξανα.. Θα σου δώσει ένα επικυρωμένο εισιτήριο, θα σε
φιλήσει, θα σε πιάσει από το χέρι
και θα προχωρήσετε ξανα μαζί..
Ο ελεγκτής θα σας αφήσει χωρίς δισταγμό
και θα ξεκινήσετε για ένα ταξίδι
χωρίς επιστροφή πάντα μαζί, πάντα
χέρι χέρι..όπως τότε".....

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Σε εσένα μιλάω...

Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι τι θα ήθελες να κανείς..
Πως θα ήθελες να ήσουν..
Με ποιον θα ήθελες να βγείς..
Ποσά μαθήματα θα ήθελες να περάσεις..
Πως θα ήθελες να σε βλεπουν οι άλλοι..
Πότε θα ήθελες να πάρεις πτυχίο..
Τι θα ήθελες να είχες πει..

Όλα όσα θα ήθελες...

Είναι ωραίο να ονειρευεσαι και να κάνεις εικόνες στο μυαλό σου...

Αλλά εντάξει.. κάποια στιγμή πρέπει, όταν ξυπνήσεις, να πείς
«σήμερα ξεκινάω την προσπάθεια»......

Μπορεί την εικόνα κ τα σχέδια που φαντάζεται στο μυαλό σου να μην τα καταφέρεις ποτέ.. γιατί τα όνειρα καμια φορά ξεπερνάνε τη σφαίρα του δυνατού...
Αλλά τουλάχιστον θα εχεις προσπαθήσει...

Και τα μισά θα τα καταφέρεις..

(Καλύτερα που δεν θα τα καταφέρεις κ όλα.. γιατί όπως έλεγε κ μια φίλη μου «δεν χρειάζεται να τα κανείς όλα τέλεια.. για να μην σε ματιάζουν»...)

Αλλά πρέπει να προσπαθήσεις..
να σταματήσεις να ξυπνας το μεσημέρι.. να πίνεις 1 καφέ.. να πηγαίνεις στη σχολή για να πιεις δεύτερο καφέ.. να κανείς βόλτα πίνοντας τρίτο καφέ.. να τρώς.. να λιώνεις στο facebook.. να μιλάς στο τηλέφωνο συνεχώς.. να μιζεριάζεις σκέφτοντας τι μπορείς να κανείς αντί να αρχίσεις να το κανείς.. να βγαίνεις για ένα, δύο, τρία ποτά.. και να κοιμάσαι....

Σταματά να μην προσπαθείς και απλά να περιμένεις...
Τους ανθρώπους πρέπει να τους βρεις..
Τα λόγια πρέπει να τα πεις εκείνη τη στιγμή..
Το πτυχίο πρέπει να το πάρεις..
Τις παρεξηγήσεις πρέπει να τις λύσεις..
Τα λάθη πρέπει να τα διορθώνεις..
Όσα σε φθείρουν να τα διώχνεις..
Αυτό που αγαπάς να το κυνηγήσεις..
Την τρέλα σου να την ικανοποιήσεις....

Κ οχι επειδή ΠΡΕΠΕΙ.. αλλά επειδή κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι ζείς για σένα κ όχι για τους άλλους.............

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

"Σ'αγαπώ ερωτευμένα"....

Γιατί τη λέμε αυτή τη λέξη;

Για να εκφράσουμε ένα συναίσθημα;

Ναι.. αλλά τα πράγματα στο δικό μου το μυαλό είναι πολύ ρευστά και εύθραυστα μαζί... διότι το λάθος που κάνουμε πολύ άνθρωποι εδώ και αιώνες είναι το εξής.. λέμε «σ'αγαπάω» και εννοούμε «είμαι ερωτευμένη/ος μαζί σου».

Γιατί το κάνουμε αυτό;

Όταν το ρώτησα αυτό, κάποιος μου απάντησε.. «γιατί είναι πιο μικρή φράση».

Μα.. αν εκφράζεις λάθος τα συναισθήματα σου, τότε πως μπορείς να περιμένεις πως ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντι σου θα πειστεί για αυτά;

Εκτός αυτού, όποιος λέει αυτήν την λέξη περιμένει έστω και υποσυνείδητα μία εξίσου θετική απάντηση.

Όχι, δεν περιμένει.

ΕΛΠΙΖΕΙ γι’αυτήν την θετική απάντηση.

Περιμένει αυτή τη γαμημένη επιβεβαίωση που προφανώς και πηγάζει από συναισθηματική ανεπάρκεια και έλλειψη αυτοεκτίμησης στον όποιο βαθμό.

Όλοι μας το κάνουμε, μη νιώθεις ενοχές εαυτέ...

Και εδώ το δικό μου μυαλό παθαίνει εμπλοκή και με ρωτάει.. πως μπορείς να εμπιστευτείς μία τόσο μικρή φράση για να εκφράσεις τόσα πολλά πράγματα;
Πως μπορείς να ξέρεις ότι αυτή η μια λέξη επαρκεί για να εκφράσεις όσα έχεις μέσα σου;
Πως μπορείς να αντικαθιστάς τα συναισθήματα σου με ένα γραμματικό λάθος και μάλιστα να το υπερασπίζεσαι μέχρι εσχάτων και να ζητάς ανταμοιβή;
Πως μπορείς να καλύπτεις τα κενά του εαυτού σου με λάθος εκφράσεις ενός συναισθήματος που δεν έχει ΚΑΝ οριστεί ολοκληρωτικά;

Και αφού δεν έχει οριστεί ολοκληρωτικά γιατί όλοι παλεύουμε να το φτάσουμε και να γίνουμε ένα με αυτό;

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

..γιορτή του "Αγίου αυτών που αγαπάνε"...

Αρκεί τελικά το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας, αν είναι φύσει δύσπιστος;
Αν δείς τελικά έξω.. υπάρχουν πάρα πολλοί «μόνοι».. χορεύοντας στο ρυθμό των πάρτυ των «μαζί».
Και τρομάζουν.
Πίνουν πολύ για να συμμετέχουν στο παιχνίδι.. ελπίζοντας πως έτσι θα πέισουν τον εαυτό τους πως «γιορτάζουν».
Προσπαθούν να τραγουδήσουν δυνατά τη μουσική και τα τραγούδια.. μήπως και ξεχαστούν.
Μήπως έτσι δεν γίνεται και την Πρωτοχρονία ή στη γιορτή του «Αγίου αυτών που αγαπάνε»;
Κάνεις όλα τα «πρέπει» για να περάσεις καλά.. δεν κάθεσαι σπίτι.. βρίσκεσαι με κόσμο πολύ.. βάζεις το καλύτερο χαμόγελο σου.. κάνεις στο τέλος τη θετική αποτίμηση και τι σου μένει;

Να μένεις με τις αντιστάσεις σου και τους όρκους σου κλεισμένος.. πίσω απο τα τείχη που ουσιαστικά εσύ ύψωσες.

Και η μυρωδία της «γιορτής» εξατμίζεται απο το σώμα σου.

Τότε είναι που μένεις μόνος τελικά.. δύσπιστος και μόνος.. πιο μόνος απο ποτέ.
Και ας ξεγελάστηκες εχθές.
Πάλι πέφτεις σε παγίδα.
Στην γνωστή παγίδα.. που σκηνοθετείς και φαντάζεσαι τη ζωή σου κάπως.. και αυτή τη προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι πως είσαι εν τέλει καλα.
Πόσες νεκρές επετείους και γιορτές ερωτευμένων θα γιορτάσουμε ακόμα;
Παρέα με πολλούς αλλα χωρίς τον εαυτό μας;

Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσουμε» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δούμε τον εαυτό μας διπλό και τριπλό στον καθρέπτη και να νιώσουμε την επίφαση της συντροφικότητας;

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Και ξέρεις κάτι;

..δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο..
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι...
Και σε φαντάζομαι να φεύγεις...
[Ε ναι εντάξει, προφανώς και είναι πιο πολλές οι φορές που φεύγεις....]

Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα...
Και κάθε πρωί ρωτάω το τίποτά σου, αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα...
Και κάθε φορά παίρνω την ίδια απάντηση: "Δεν μπορώ να μιλήσω ανοιχτά τώρα" ...
Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα...

Και ξέρεις κάτι;

Μ'αρέσει που δεν μου μιλάς...
Αν μου μιλούσες δεν θα είχα λόγο να βλέπω κάθε βράδυ την ίδια εικόνα...

Και ξέρεις κάτι;

Κάθε πρωί που ρωτάω το τίποτά σου αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα, εύχομαι να μου πείς πως κοιμόσουν τόσο βαθιά που δεν κατάλαβες πως ήμουν δίπλα σου...

..δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο..
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι...
Και σε βλέπω να φεύγεις...
[Ε ναι εντάξει, προφανώς και όσα φοβάμαι γίνονται πραγματικότητα...]

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Εαυτός εαυτού...

-Για ποιά νύχτα να μιλήσω.. ήταν λίγες. Δεν θυμάμαι αν ήταν καν διψήφιος αριθμός.. ήταν; Κι αυτή ήταν εκεί.. πάντα εκεί.. κάθε βράδυ απο αυτά τα μετρημένα στα δάκτυλα βράδια. Εκείνα μόνο τα βράδια με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου...

-Τι λες; Εσύ τους είχες εγκαταλείψει.. οι φόβοι σου τρέφονται απο σένα.. μη λες χαζομάρες.. εσυ τους εγκατέλειψες.

-Έχει σημασία; Άφησε με να τελειώσω.

-Μα φυσικά και έχει σημασία. Συνέχισε...

-Εκείνα μόνο τα βράδια λοιπόν με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου. Μονάχα όταν μου κρατούσε το χέρι. Μονάχα όταν ένιωθα την ανάσα της στα χείλη μου.. ένιωθα ασφάλεια. Δεν ξέρω αν θα έχω ξανά την ευκαιρία να το ζήσω αυτό.. γι'αυτό πιέζομαι να το θυμάται. Το υπόσχομαι.

-Σοβαρέψου σε παρακαλώ.

-Τι θέλεις πάλι;

-Θέλω να σοβαρευτείς. Δεν γίνεται να πιέζεσαι για να ζείς απο μια ανάμνηση που λειτουργεί ως φόρος τιμής μερικών στιγμών ευτυχίας. Πονάς. Το ξέρεις πως πονάς, μα θέλεις να σε πείσεις για το αντίθετο. Είναι σωστό να πονάς; Σκέψου. Εσένα σε αγαπάς;

-Δεν είναι φόρος τιμής.. και η ευτυχία δεν είναι στιγμές.. είναι; Μη μιλάς σαν εκείνη σε παρακαλώ. Εμένα.. ναι.. με αγαπάω.. ναι.. αλλά λιγότερο μέρα με τη μέρα.

-Κακώς. Ως πότε θα ζείς έτσι;

-Πως έτσι; Γιατί σε ενοχλούν όλα; Άφησε με να το ζήσω σε παρακαλώ.. άφησε με.

-Μα δεν το βλέπεις; Δεν ζείς εσυ απο αυτό. Αυτό ζει απο σένα. Σοβαρέψου σε παρακαλώ. Να σε αγαπήσεις ξανα.

-Τι σε νοιάζει τι θα κάνω με μένα; Άφησε με να το ζήσω λίγο ακόμα...

-Με νοιάζει.. ζω και εγώ εδω μέσα.. θυμάσαι; Θυμάσαι κάτι άλλο εκτός απο αυτά που σε πονάνε; Απάντησε μου, μη γυρίζεις αλλού το βλέμμα μακρια απο τον καθρέπτη.

-Θυμάμαι. Θυμάμαι πολλά και μου λείπουν πράγματα.

-Όπως;

-Όπως το χαμόγελο της. Πιο πολύ μου λείπει το δικό μου μερικές στιγμές, μα το δικό της το θέλω περισσότερο. Το κοιτάω που και που ξέρεις...

-Ποιό;

-Το χαμόγελο της.. δεν με παρακολουθείς.

-Προσπαθώ.. μα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με το συναίσθημα. Συγνώμη.

-Δεν πειράζει. Το κοιτάζω λοιπόν που και που.. ακομά και σήμερα.. έχω μια φωτογραφία με το χαμόγελο της ξέρεις. Αλλά δεν έχω το πιο σημαντικό...

-Το οποίο είναι....;

-Μια ταινία με το χαμόγελο της.. δεν θυμάμαι πως είναι.. δεν γελούσε συχνά.. δεν γελάει συχνά.. δεν είναι εδώ συχνά...

-Επιτέλους το κατάλαβες...

-Μη γίνεσαι κακός.

-Ρεαλιστής γίνομαι.

-Αυτό.

-Είμαι.

-Εγώ δεν θέλω να είμαι. Όχι τώρα. Θέλω να μείνω εδώ ώς το τέλος.. σε αυτή την κατάσταση. Μπορώ;

-Και εγώ τι θα κάνω;

-Φύγε.

-Δεν μπορώ.

-Γιατί;

-Γιατί είναι δουλειά μου να σε τραβήξω πάνω.

-Δεν μπορείς.

-Γιατί;

-Για το πιο λογικό φυσικά.. αν δεν θέλω να με βοηθήσω εσυ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

-Το ξέρω.

- Ε άφησε με λοιπόν.

-Και αν το κάνω.. εσυ τι θα κάνεις; Τι θα απογίνω εγώ; Που θα πάω;

-Εγώ θα βρώ κάτι να κάνω. Θα μείνω εδώ. Είναι όμορφα εδω. Είναι το χαμόγελο της εδώ. Και η ανάσα της. Εκείνη δεν είναι.. αλλά έχω τις λεπτομέρειες της. Και εσύ..εσυ.. εκεί να πας.. εμένα δεν με θέλει.. πάντα εσένα ήθελε.. εκεί να πας. Σε αυτήν.

-Πάντα την ήθελα.. αλήθεια να πάω;

-Πήγαινε. Κάν'το γρήγορα όμως σε παρακαλω. Δεν θέλω να αντιληφθώ που θα φεύγεις.. και μη της πείς πως με συνάντησες.

-Και άν ρωτήσει;

-Πες της πως είμαι εκεί που ήταν αυτή κάποτε...

-Θα καταλάβει;

-Πάντα καταλαβαίνει.. να μου την προσέχεις.

-Ξέρεις πως ο καθένας προσέχει μόνος του τον εαυτό του. Έχεις χάσει κάθε λογική πλέον...

-Πρόσεχε την.. μη μου πάθει τίποτα.. σε παρακαλώ.

-Θα το κάνω. Θα το κάνω μόνο για σένα. Ως φόρο τιμής της ευτυχίας που έζησες.

-Εσυ δεν ήσουν που πίστευες πως η ευτυχία είναι στιγμές και πως δεν μπορούμε να ζούμε με φόρους τιμής;

-Εγώ είμαι ακόμα. Και τα ίδια πιστεύω. Εσυ είσαι πάντα διαφορετικός. Θα έχε όσα θές.. μα όχι εσένα. Είναι ένα είδος συμφωνίας αυτό.. δέχεσαι;

-Φυσικά.

-Εντάξει.

-Θα μπορώ να έρχομαι να την βλέπω;

-Όχι.

-Ποτέ;

-Ποτέ ξανα.

-Εντάξει.

-Δέχεσαι;

-Φυσικά.

-Φεύγω.

-Θα μου την προσέχεις;

-Φεύγω.

-Να μου την προσέχεις.

-Ποτέ ξανα.

-Δέχομαι.