Τελικά..τι είμαι;

Είμαι ελεύθερος γιατί γελάω..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί με κάνεις ακόμα και κλαίω..

Είμαι ελεύθερος γιατί "ζω"..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί σε σκέφτομαι και νιώθω πως "πεθαίνω"..

Είμαι ελεύθερος γιατί κοιμάμαι μόνος..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί στο κρεβάτι δεν σε έχω δίπλα μου..

Είμαι ελεύθερος γιατί όταν μπαίνω στο σπίτι δεν φωνάζεις που άργησα..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί όταν ανοίγω την πόρτα στο σπίτι δεν βλέπω το χαμόγελο σου να με περιμένει..

Είμαι ελεύθερος γιατί έχω χρόνο για τον εαυτό μου..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν σε αγγίζω..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν νιώθω τύψεις κάθε φορά που τσακωνόμαστε..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν κάνουμε έρωτα..

Είμαι ελεύθερος γιατί βλέπω τις ταινίες που μου αρέσουν..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν πεθαίνουμε από τα γέλια με τις χαζοκωμωδίες που διαλέγεις..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν σε βλέπω να κλαις..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν σε κοιτάζω να κοιμάσαι..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν τσακωνόμαστε..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν σε φιλάω..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν υπάρχω στην σιωπή του θυμού σου..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν συζητάμε με τα μάτια..

Είμαι ελεύθερος γιατί μένω μόνος μου..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν μένω μαζί σου..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν είσαι εδώ..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί σε έχασα....

Μόνο η ευτυχία..μόνο ο έρωτας..μόνο εσύ...

Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα.. όσο την παριστάνουν μερικοί...

Φτάνει μια λεπτομέρεια.. για να μετατραπεί μια απλή μέρα σε γιορτή...

Ένα λουλούδι στο κομοδίνο.. ένα κερί στο τραπέζι.. ένα πλατύ χαμόγελο...
Δεν φταίει η καθημερινότητα.. αλλά η φαντασία που δεν την κάνει παρέα τελικά...
Γιατί τελικά.. αυτός που αργοπεθαίνει είναι αυτός ο άνθρωπος που σκλαβώνεται μέσα στη συνήθεια του.. που επαναλαμβάνει κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές.. που δεν αλλάζει καν ρυθμό στο περπάτημα του.. που δεν αλλάζει καν χρώμα στα ρούχα του.. που δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.. που αποφεύγει ένα πάθος.. που φοβάται να διακινδυνεύσει την βεβαιότητα του.. που δεν ταξιδεύει κλείνοντας έστω τα μάτια του.. που δεν ακούει μουσική.. που δεν μιλάει με τον εαυτό του.. που δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν.. που εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει.. που δεν ρωτάει για πράγματα που δεν γνωρίζει.. που δεν γνωρίζει πως για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια μεγαλύτερη απ’το γεγονός να αναπνέει απλώς...

Τελικά.. μόνο η ευτυχία και ο έρωτας είναι υπεύθυνοι για το χαμόγελο μας...
Μόνο εσύ...