Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Σου το αφιερώνω, χωρίς τίτλο...

Κράτα το, σαν μια αγαπημένη κλωστή..
κάπου μέσα στην τσέπη σου..
να έχεις να τυλίγεις τα δάχτυλα..
όταν περιμένεις, όταν ανυπομονείς,
όταν κοιτάς μέσα σου απο αμηχανία..

Κράτα το.
Κράτα την εικόνα μου.
Κράτα τον έρωτα μας.

Αυτό που θα μείνει,
θα είναι το διστακτικό σου άγγιμα στο αφύλαχτο πλευρό μου..

Όχι το φιλί. Όχι η νίκη.
Το αμφίβολο άγγιγμα, που ένωνε και έδιωχνε μαζί..

Οι πράξεις μιλούν στο τέλος..

Η τελευταία μας κουβέντα θέλω να είναι μια πράξη.
Μια πράξη επαναστατική.

Η λογική μου λέει πως δεν θα βρεθούμε ποτέ ξανά,
αλλά ο παραλογισμός μου παίζει με το μυαλό μου κάθε βράδυ.

Ξέρω πως βρίσκεσαι σε απόσταση θέλησης,
και πως ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει,
με μονάδα μέτρησης το πάθος και το πείσμα του.

Γι' αυτό απόψε θα έρθω να σε βρω.

Καταργώ το ''αν'',
παίρνω εισπνοή βαθιά,
και τρέχω να κάνω τα απαραίτητα,
για να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.

Η τελευταία μας κουβέντα θέλω να είναι μια πράξη.
Μια πράξη επαναστατική.

Μετράω ανάσες και νιώθω παλμούς..

Μετράω ανάσες και νιώθω παλμούς..

Μία ανάσα πριν απο κάθε μας αρχή,
ένας παλμός μετά απο κάθε μας τέλος.

Πολλές ανάσες για να σε συναντήσω,
ένας παλμός για να σε ερωτευτώ.

Απόψε η απόσταση έγινε λίγα βήματα.
Ήρθα να σε βρω.
Δεν χρειάζεται πια να κλείσω τα μάτια μου για να σε δω.

Προσμένεις μια συλλαβή να βγει, να κυλήσει σα νερό προς εσένα.

Μετράω ανάσες και νιώθω παλμούς.

Εισπνέω τη λάμψη σου σαν ανάσα,
νιώθω το βλέμμα σου σαν παλμό.

Εισπνέω το φιλί σου σαν ανάσα,
νιώθω τον έρωτα σου σαν παλμό.