χωρίς (ρεαλιστικό) τίτλο

Θα έρθει η στιγμή που θα σε πάρω ξανα αγκαλιά..
αξίζεις όλη την υπομονή του κόσμου...

"Τα λέμε"...

.."..πες μου τι σημαίνει "τα λέμε"..

φεύγουν για πάντα οι στιγμές με ότι καίμε..

τα λέμε...

τόσο γενική αυτή η φράση..
ταιριάζει τέλεια στην κρύα σου στάση..

τα λέμε...

να αγκαλιαστούμε τελευταία φορά..
να κλαίμε...

μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις..
εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις..

Γαμώτο!

ποιος σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα..
σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα..
χειρότερο και από βρισιά..

τα λέμε...

έπρεπε απλά να πεις αντίο...

"Τα λέμε", Ελεωνόρα Ζουγανέλη

χωρίς τίτλο.. (για σένα άλλωστε)

Είναι ένα παιχνίδι τελικά..
που το ξεκινάς και ξέρεις οτι θα χάσεις...
Σαν τα χρόνια που ξεγελάς για να μάθεις να μη περιμένεις...
Μαθαίνεις στο «πρίν» να ντύνεται και να την κοιτάς.. μα συνήθως στο «αύριο» αφήνεται και τότε δεν την ξαναβλέπεις...

Όταν σε συνάντησα..

Όταν σε συνάντησα..

πόση αλήθεια έκρυψα στο "πλάκα κάνω"..
πόσο συναίσθημα έκρυψα στο "δεν με νοιάζει"..
πόσο πόνο έκρυψα στο "δεν πειράζει"..
πόσο "σε χρειάζομαι" έκρυψα στο "άσε με μόνο"..

δεν ξέρω αν έχει μένει άλλο πια εαυτός να σκοτώσω...

Τελικά..τι είμαι;

Είμαι ελεύθερος γιατί γελάω..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί με κάνεις ακόμα και κλαίω..

Είμαι ελεύθερος γιατί "ζω"..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί σε σκέφτομαι και νιώθω πως "πεθαίνω"..

Είμαι ελεύθερος γιατί κοιμάμαι μόνος..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί στο κρεβάτι δεν σε έχω δίπλα μου..

Είμαι ελεύθερος γιατί όταν μπαίνω στο σπίτι δεν φωνάζεις που άργησα..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί όταν ανοίγω την πόρτα στο σπίτι δεν βλέπω το χαμόγελο σου να με περιμένει..

Είμαι ελεύθερος γιατί έχω χρόνο για τον εαυτό μου..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν σε αγγίζω..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν νιώθω τύψεις κάθε φορά που τσακωνόμαστε..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν κάνουμε έρωτα..

Είμαι ελεύθερος γιατί βλέπω τις ταινίες που μου αρέσουν..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν πεθαίνουμε από τα γέλια με τις χαζοκωμωδίες που διαλέγεις..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν σε βλέπω να κλαις..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν σε κοιτάζω να κοιμάσαι..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν τσακωνόμαστε..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν σε φιλάω..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν υπάρχω στην σιωπή του θυμού σου..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν συζητάμε με τα μάτια..

Είμαι ελεύθερος γιατί μένω μόνος μου..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί δεν μένω μαζί σου..

Είμαι ελεύθερος γιατί δεν είσαι εδώ..

Δεν είμαι ελεύθερος γιατί σε έχασα....

Μόνο η ευτυχία..μόνο ο έρωτας..μόνο εσύ...

Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα.. όσο την παριστάνουν μερικοί...

Φτάνει μια λεπτομέρεια.. για να μετατραπεί μια απλή μέρα σε γιορτή...

Ένα λουλούδι στο κομοδίνο.. ένα κερί στο τραπέζι.. ένα πλατύ χαμόγελο...
Δεν φταίει η καθημερινότητα.. αλλά η φαντασία που δεν την κάνει παρέα τελικά...
Γιατί τελικά.. αυτός που αργοπεθαίνει είναι αυτός ο άνθρωπος που σκλαβώνεται μέσα στη συνήθεια του.. που επαναλαμβάνει κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές.. που δεν αλλάζει καν ρυθμό στο περπάτημα του.. που δεν αλλάζει καν χρώμα στα ρούχα του.. που δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.. που αποφεύγει ένα πάθος.. που φοβάται να διακινδυνεύσει την βεβαιότητα του.. που δεν ταξιδεύει κλείνοντας έστω τα μάτια του.. που δεν ακούει μουσική.. που δεν μιλάει με τον εαυτό του.. που δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν.. που εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει.. που δεν ρωτάει για πράγματα που δεν γνωρίζει.. που δεν γνωρίζει πως για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια μεγαλύτερη απ’το γεγονός να αναπνέει απλώς...

Τελικά.. μόνο η ευτυχία και ο έρωτας είναι υπεύθυνοι για το χαμόγελο μας...
Μόνο εσύ...

Τάλγκο..

Μπορεί να μη θέλω να γιατρευτώ...
ο πόνος είναι πολύτιμος...
τίποτε άλλο δε μας συνδέει πια απο τον πόνο το δικό μου....



"Τάλγκο", Βασίλης Αλεξάκης...

Νίκησα..

Κι ας έβριζα για τις νύχτες που μια λέξη δεν μου είπες..
που ήξερες πόσο υπέφερα μακριά σου και μια λέξη παρηγοριάς δεν μου χάρισες..
που στεκόσουν απέναντι μου και ούτε ένα χαμόγελο δεν ξόδεψες για εμένα...

Κι ας έφτιαξα φανταστικά ταξίδια για εμάς..
και ούτε μια βαλίτσα δεν ετοίμασες για να με ακολουθήσεις..
για τις θάλασσες που σου έταξα και για όλα τα πρωινά στην αγκαλία μου..
και για όλες τις νύχτες να γεμίζουν με φεγγάρια οπως κοιτάμε τον ουρανό...

Κι ας με αγάπησες πιο πολύ απο όσο πίστευες ότι μπορείς..
και πλεόν το έχω νιώσει και το ξέρω πια στα σίγουρα..
και ας κρατούσες το στόμα σου κλειστό.. αφού τα μάτια σου μιλούσαν...

Κι ας κοιμόμουν αγκαλιά με μια μπλούζα που ακόμα έχει το άρωμα σου..
και ας απέφευγα δρόμους για να μη συναντήσω τις αναμνήσεις μας..
και ας ρωτούσα τους πάντες για να πάρω μια απάντηση που εσύ δεν μου έδινες..
και ας υπήρχες μόνο εσυ και άκουγα τους χτύπους της καρδιάς και καμία φωνή δεν ακουγόταν...

Ίσως να νίκησα...

Καμία λέξη δεν έχει πια σημασία..

Ερωτήματα του τύπου «γιατί δεν υπέφερες σαν εμένα;»...
«γιατί δεν έκλαψες σαν εμένα;»...
«γιατί δεν έστειλες απάντηση στα γράμματα μου;»...
«γιατί σιωπούσες όταν ήξερες πως μόνο μία λέξη σου θα με αναστήσει;»...
ποτέ δεν υφίστανται τελικά...

Και το να θυμήσεις στον άλλον πώς φωτίζονταν τα πρόσωπα σας όταν κοιτούσε ο ένας τον άλλον;
Και να θυμήσεις στον άλλον πώς σε έκλεινε στην αγκαλία του και σου έλεγε σ’αγαπω; Και να θυμήσεις στον άλλον τις νύχτες σας που ξημερώνατε χωρίς ύπνο;
Και να θυμήσεις στον άλλον με τι δύναμη σε έσφιγγε μηπως τύχει και φύγεις και δεν το καταλάβει;

Δεν υφίσταται τίποτα...

Όλα πλεόν...

Οι ατελείωτες συζητήσεις γυμνοί πάνω στο κρεβάτι.. εκείνο το μοίρασμα της διαφορετικής ζωής.. η μοναδική ένωση που κανένας άλλος δεν μπορούσε να καταλάβει.. όλα αυτά δεν υφίστανται πλέον...

Το μόνο που υφίσταται.. είναι το γεγονός πως πλεόν ο άλλος είναι μισός.. πως δεν έχει μέρες να σβήσει και πεθαίνει σε μια άγνωστη ημερομηνία.. πως αυτή η απώλεια έχει σημαδέψει τη ζωή του και τη μετέπειτα του συμπεριφορά.. πως το μόνο που σκέφτεται είναι πως αξίζαν πολλά οι δυό τους.. πως οι δυό τους δεν ήταν δύο αλλά ένα...

Όμως.. καμία λέξη δεν έχει πια σημασία... ( που είσαι; )

Η σκιά σου..

Και θα κρατάω τη σκιά σου εκεί..ζωντανή...
Και θα παλεύω μαζί της...
Και πάντα θα ξέρω πως αυτή η σκιά υπάρχει απο φως..
Απο το φως που ρίχνω πάντα εγώ επάνω σου....

Δεν θέλω.. δεν μπορώ...

Νιώθω πως δεν θέλω να σε ξεπεράσω...
Όλα τα έσβησες.. χωρις να πονάς...
Με άφησες χωρίς επιλογές...
και με αυτό το φρικτό συναίσθημα ΄΄το ξέρω πως σε χάνω΄΄...
Και τελικά.. όσες φωτογραφίες σου κι αν ψαλίδισα.. εσύ με κομμάτιασες περισσότερο... Όσες φωτογραφίες σου κι αν έκαψα.. τα λόγια σου κι το τελευταίο βλέμμα σου με είχαν κάψει πιο δυνατά...
Όμως, να σε ξεχάσω.. και να θέλω.. δεν μπορώ....

Η ζωή είναι παράξενη...

Καθένας απο εμάς κρύβει μια προσωπική τραγωδία μέσα του..
Ένα μικρό μυστικό..
Μια πικρή αλήθεια που προσπαθεί να ξεχάσει..
Η ζωή είναι στιγμές.. όνειρα που θέλεις να ξεχάσεις.. όνειρα που θέλεις να πραγματοποιήσεις..
Γιατί έρχεται κάποτε η στιγμή που το παρελθόν σου είναι μεγαλύτερο απο το μέλλον σου..

Η ζωή μου είναι ακριβώς όπως μου είχες πεί.. η ζωή μου μακριά σου.. όπως μου την είχες προβλέψει..
Αυτή είναι η ζωή μου.. κομμάτια.. φώς και σκοτάδι.. παρελθόν και μέλλον.. μαύρο και λευκό...
Η ζωή είναι παράξενη.. όμορφη μα και τόσο παραξενη... εσύ μου το έμαθες αυτό.......

Τις παλιές αγάπες....

Τις παλιές αγάπες..
Αν δεν τις πενθήσεις..
Και δεν τις θάψεις με δόξα και τιμές..
Έρχονται και βρικολακιάζουν..

Έρχεται βροχή....

Έρχεται βροχή...

Όποτε βρέχει σε θυμάμαι.. θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που έφυγες...

Θυμάμαι....

πως αγάπησα το βλέμμα σου που με ταπείνωσε..
πως αγάπησα τις λέξεις σου που με τσακίσανε....

Στο'χα πεί...

ένα τσιγάρο δρόμος μας χώριζε από τον χωρισμό..

το τσιγάρο μου κάηκε.. περίμενα να καεί και το δικό σου...

μήπως και κλάψεις...

Δε το πιστεύω πως κλαις πλέον...

όχι για μένα τουλάχιστον..

Έτσι ανώνυμος θα μείνω πλέον για σένα..

Ανώνυμη κι η αγάπη μου...

Κοίτα με...

καινούρια αποκτήματα είναι οι ρυτίδες αυτές.. δικές σου...
εσυ όμως χαμογέλασε
κλείσε τα μάτια σου και πες απλά αντίο....

Κι όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν.. θυμήσου...

το μπλοκ αυτό το έκανα για σένα...

Έχεις ακουστά τις φωτοσκιάσεις;

Μου είπες "όχι άλλο" κι έφυγες...

Ζούσα βαφτισμένος στην απουσία σου. Κι η απουσία σου ήταν η πιο αστραφτερή παρουσία της ζωής μου. Όλα τα κατέλυε κι όλα τα αναγεννούσε απ' την αρχή.
Έχεις ακουστά τις φωτοσκιάσεις;
Αν κάθε κόσμος χρειάζεται τον ήλιο του για να τριγυρίζει γύρω του και να ρουφά ζωή, αυτό το δικό σου "όχι" έγινε ο ήλιος του κόσμου μου και γύρω απ' αυτό γύριζε η ύπαρξή μου συνεχώς...

Σε νοσταλγώ ακόμα..

Η νοσταλγία δίνει στην ζωή ουσία και ανάταση. Αθωώνει τις ψυχές κι ευαισθητοποιεί το δέρμα. Σε μαλακώνει, σε κάνει καλό κι ονειροπόλο. Τα πράγματα γύρω σου από απρόσωπα αντικείμενα μεταμορφώνονται σε σύμβολα, οιωνούς και υπαινιγμούς. Έτσι είχα διαβάσει κάπου.. και έτσι γίνεται τελικά...

Κυκλοφορώ πλεόν ανάμεσα σε σύμβολα και υπαινιγμούς, όλα γύρω από σένα κι αυτό δίνει στη καθημερινότητά συγκίνηση. Το σκηνικό της καθημερινότητάς μου μεταμορφώθηκε σε ένα μυστήριο που ξεκίνησα να λύσω..

Όλα στη ζωή μου πλέον πήραν μια θέση και καταλήγουν στο ερώτημα: Πότε θα ξανάρθεις;

Νοσταλγώντας το πρόσωπό σου, γίνομαι άμορφος κι αδικημένος. Η εικόνα του αδικημένου ρίχνει στο πρόσωπό μου περίεργο χρώμα και με ξεχωρίζει απ' όλους τους άλλους γύρω μου.. που καμιά αρνητική σκέψη δεν φαίνεται στο δικό τους βλέμμα...

Βαφτισμένος στην απουσία σου, πήρε επιτέλους σκοπό η ζωή μου...

Αν είναι αλήθεια ό,τι αγαπάμε.. ό,τι μας λείπει, εγώ από την ώρα που έφυγες σε λάτρεψα. Κι αν οι άνθρωποι γνώριζαν την σημασία που μπορεί να έχει η απουσία τους.. θα τη χρησιμοποιούσαν καλύτερα στις μεταξύ τους σχέσεις. Αντίθετα, τρομάζουν μήπως απόντες πέσουν σε κενό ανυπαρξίας κι αυτό τους κάνει ενοχλητικά φασαριόζους και φλύαρους. Και το κενό της φλυαρίας είναι το χειρότερο...

Η απουσία σου μου γεμίζει την ζωή μου την άδεια. Δεν υπήρχε κενό μέσα μου ή έξω μου που να μην μπήκε η απουσία σου. Μήπως κι ο Θεός με την απουσία του δεν εμφανίζεται; Απών σε προκαλεί να τον αναζητάς και να τον οραματίζεσαι...

Πέρασα ένα ολόκληρο χειμώνα ζωντανός απ΄την απουσία σου, συνειδητοποιημένος απ'την σιωπή σου. Ονειροπαρμένος, πληγωμένος, προσανατολισμένος στην αναμονή σου. Ήρωας τραγωδίας μικρής.

Για πρώτη φορά ήξερα με σιγουριά τι θέλω: Να επιστρέψεις!


....(απόψε νιώθω να σκότωσα πάλι τον εαυτό μου)....

Τα πρωινά...

Τα πρωινά.. το χαμόγελό σου χάριζε ζωή....

Με δαίμονες και αγγέλους....

Έμεινα να παλεύω με δαίμονες και αγγέλους...


Μη με σκοτώνεις...


Τρέχουν οι σκέψεις..

Τα χείλη σφίγγω..

Τα χείλη μου ματώσανε..

μη ρωτάς πως περνάω..

Το όνομά σου απέμεινε μόνο να αναστατώνει τη φαντασία μου..

κάθομαι εδώ και περιμένω...
περιμένω τον ήλιο...

εγώ εδώ στην άκρη του δρόμου.. κρατώ τις σκέψεις μου...

κρατώ την καρδιά μου...
κι εσύ εκεί.. στην μέση του κόσμου..

κρατάς κάτι που δεν μπορώ να δώ...
το κρατάς τόσο σφιχτά.. τόσο προσεκτικά...


φοβάσαι τόσο πως κάποιος θα ραγίσει αυτό που κρατάς...

μα ξεχνάς..

Η καρδιά σου ειναι δικιά μου καρδιά!!!
Κι ας ειμαι πάλι μόνος...
για μια ακόμη νύχτα...
να παλευώ με τους δικούς μου εφιάλτες!

Κάθομαι εδώ και περιμένω...

Τελικά..εμείς...

Μου μιλάς ...
σου μιλάω και εγω...
Όμως δεν σε καταλαβαίνω!

Μιλάς στα κύματα..
μιλώ στη θάλασσα..


Τραγουδάς...
ακριβώς οπως και εγω...
Όμως δεν σ'ακούω!

Τραγουδάς δυνατά...
αλλά εγω έχω το μικρόφωνο...


Πηγαίνεις ...
πηγαίνω μαζί σου...
Όμως δεν σε βλέπω!

Πηγαίνουμε στην ίδια κατεύθυνση...
αλλά εγω προχωράω...

Μου γράφεις...
σου γράφω και εγω!

Κι όμως
κανείς μας δεν απαντάει...

χωρίς τίτλο...

Ό,τι και να πείς....θα μπορούσες να μη μου το πείς...

Τα ανεκπλήρωτα.. δεν συζητιούνται...

που βρίσκεται η αλήθεια;

Ποιο είναι το αληθινό;

Τα λίγα λεπτά της φωτογράφισης...

ή τα χιλιάδες "αναπολώ" των επόμενων χρόνων;

Εσύ απέναντί μου...

ή εσύ.. πίσω από κάθε άλλο πρόσωπο;

Πρόβλημά μου....

Πλέον αν βρήκες άλλον ν' αγαπήσεις...
το καταλαβαίνω και θα πονάω...
σίγουρα θα γυρίσεις και θα πείς: "πρόβλημά σου"...
έτσι κι αλλιώς το είχες πει κι αυτό...

Άφησέ με....

Αφησέ με να περπατήσω μαζί σου...

Πλάι σου...

Όχι πίσω σου...

Ούτε μπροστά σου...

Στο πλευρό σου το αριστερό...

Μέσα στους ίσκιους της αστροφεγγιάς...

Πλάι στη θάλασσα...

Δεν θα με βλέπεις...

Δεν θα σ'ενοχλώ.. στο υπόσχομαι...

Κρυμμένος θα'μαι πίσω απ τις σκιές του ανέμου...

Να σε καλύπτω με την αγάπη μου...

Να μην σε διαπερνά ο άνεμος...

Ν'αγκαλιάζω την "προσεχτικά κρυμμένη μοναξιά" σου...

Να τη χουχουλιάζω στις χούφτες μου ως που να τη δω να εξατμίζεται...

Να σε καμαρώνω έτσι όμορφη που είσαι μέσα στα νυχτολούλουδα που ανθίζουν...

Ασε με να περπατήσω πλάι σου...

Να φτάνει σε σένα απαλός ο ήχος του έρωτά μου...

Δεν θα σ'ενοχλώ...

Ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω.. δεν είναι εύκολο...

Aσε με να κάτσω πλάι σου .. δε θα σ'ενοχλήσω .. κι ό,τι θέλεις συλλογίσου...

Παγίδα τελικά το κρασί....

Τελικά.. όταν δίνεις απο τον εαυτό σου δίνεις πραγματικά..

Παγίδα τελικά το κρασί...

Πάλι η σκέψη μου γύρισε σε εσένα...

Μήπως δίνει κάποιος την αγάπη του σε κάτι που δεν άξιζε ή πήρε αυτό που του άρμοζε;
Αλήθεια.. μήπως είναι άλλο να δίνεις σε κάποιον ό,τι του οφείλεις και εντελώς διαφορετικό να του δίνεις ό,τι του αρμόζει;

Έχω όμως την άποψη πως αν μείνει η αγάπη και μετά το τέλος.. τότε άξιζε ό,τι έζησε καποιος..

Και σίγουρα.. όποιος θυμάται.. μπορεί και ονειρεύεται και αντιστρόφως, όποιος ονειρεύεται.. μπορεί και θυμάται αργότερα όσα έζησε..

Παγίδα τελικά το κρασί...

Και τί δουλειά έχει ο φόβος με την αγάπη;

-"Με φοβόταν"..

-"Και τί δουλειά έχει ο φόβος με την αγάπη;"

-"Όταν αγαπάς.. φοβάσαι.. φοβάσαι μήπως χάσεις αυτό που αγαπάς.. και όταν φοβάσαι.. αγαπάς.. αγαπάς ό,τι σου είναι οικείο και μπορεί να σε σώσει"....

μπορώ..

Ξέρω ότι δεν υπάρχεις...
Σε θέλω πίσω όμως τόσο πολύ.. που μπορώ.. μπορώ να σε δημιουργήσω ξανά...

..παρα μόνο θλιμμένα πρωινά....

η Αλήθεια μου.. σε κάθε ψέμα μου...
το Ψέμα μου.. σε κάθε αλήθεια μου...

το Εγώ μου.. στον καθρέπτη μου...
ο Καθρέπτης.. στο εγώ μου...

η Ζωή στο όνειρο μου.. αλήθεια μου...
το Όνειρο στη ζωή μου.. ψέμα μου...

τα έχω όλα στο Ψέμα μου...
και το Τίποτα.. στην Αλήθεια μου...

ρίχνω φως στη Σκιά μου..
και το Εγώ γίνεται ψέμα μου...
ρίχνω μάυρο στο Εγώ μου..
και τα Αστέρια αλήθεια μου...

το αίμα.. άρχισε να κυλάει μέσα στο Ψέμα μου..
και η Αλήθεια μου..κομμάτι πια απο τη λήθη μου...

δεν υπάρχει "ευτυχισμένο" τέλος.. παρα μόνο θλιμμένα πρωινά...

..γι'αυτό είναι ο καθρέπτης....

-όλα εντάξει;

-ναι..

-δηλαδή;

-το έκανα..

-και;

-τι;

-τελείωσε η ιστορία;

-ναι..

-μέσα σου;

-όχι..

-ακόμα;

-είναι λίγο δύσκολο ξέρεις..

-δηλαδή την αγαπάς;

-μπορούμε να το αφήσουμε αυτό το θέμα;

-πες μου.. να βγει από μέσα σου..

-θα βγει εκεί που πρέπει να βγει..

-αλλάζεις..

-το ξέρω..

-προς το χειρότερο..

-καλύτερα είναι έτσι..

-την αγαπάς;

-την λατρεύω.....

-την αγαπάς;

-είναι λίγες οι λέξεις.. την αγαπάω......

-και τώρα τι;

-δεν ξέρω..

-θα περιμένεις;

-εννοείται...

-βγες με κάποια άλλη..

-βλέπεις να'μαι έτοιμος να βγω με κάποια άλλη;

-βγες με κάποια άλλη..

-λυπάμαι..

-την αγαπάς.. και αυτό σε πάει πίσω.. αλλά είναι τόσο μεγαλειώδες...

-βλέπεις; καταλαβαίνεις;

-ζήσε το.. μέχρι το τέλος... κι ας είναι αύριο αυτό.. μεθαύριο. κάνε ότι απέμεινε να κάνεις...

-ευχαριστώ που καταλαβαίνεις..

-γι'αυτό είναι ο καθρέπτης.....

χωρίς τίτλο..

-Ξέρω πως σε κουράζω με τα ίδια και με τα ίδια κάθε φορά...

είπε στον εαυτό του... και τον "σκότωσε" για ένα ακόμα βράδυ....

Και πάλι.. να....

Λόγια της νύχτας..

γραμμένα

σε μια οθόνη..

διαγραμμένα

από διακοπή της σύνδεσης..

Λόγια της νύχτας

μιλημένα στο τηλέφωνο..

αιωρούνται

από το κλείσιμο του ακουστικού..


Συναισθήματα της νύχτας

καίνε την καρδιά μου..


ΕΙΜΑΙ

πάντα συνδεδεμένος μαζί σου...



Σκέψης της νύχτας

τριγυρνούν στο κεφάλι μου..

σταματάνε την καρδιά μου..


Φράσεις..

Λέξεις ..

Σκέψεις..

Συναισθήματα..

Γραμμένα..

Μιλημένα..

Ανησυχίες..

Αισθήσεις ...

Παραισθήσεις..


ΜΠΕΡΔΕΥΤΗΚΑΜΕ...


Αλλα εγώ


Θα ήθελα για άλλη μια φορά ...

ένα δικό σου..και πάλι..να..

σ' αγαπώ !

.."να χαμογελάς και να περιμένεις" μου είπε....

3 μήνες μετά..
Στέκομαι στην αποβάθρα 2.

Προτάσσοντας ενα παλιό μου εισιτήριο..
(παλιό..το πρώτο που είχα αγοράσει για να κατέβω εκεί)...

Περιμένω το τρένο να φανεί..
Μα κάθε τόσο ανακοινώνεται η καθυστέρηση του..
Κι όταν φτάνει..
"Δεν το έχεις επικυρώσει"..
η φωνή των ελεγκτών...
Πάντα με διώχνουν..
Μα κανείς δεν μου είπε που να το επικυρώσω..
Και εγώ μένω πάντα εκεί..
Στην άκρη της αγαπημένης μου αποβάθρας..
Κοιτάζοντας τις ατερμάτιστες ράγες να προχωρούν..
και να μην με παίρνουν μαζί τους..
Τα τρένα να φεύγουν το ένα μετά το άλλο..
Και εγώ πάντα από έξω, να μην επιβιβάζομαι...

Βλέπω τους περαστικούς..
Δεν μιλάνε, σπάνια..
"Τι περιμένεις με το χέρι μπροστά; τι έχεις;".. μου είπε κάποιος...
"Περιμένω να με ρωτήσει κάποιος τι έχω και
να με αφήσει να του εξηγήσω".. απάντησα...
Έβγαλε ένα επιφώνημα αδιαφορίας..
και μπήκε στο τρένο του.
Έφυγε.
Και εγώ πάντα εκεί, και σε χιόνι και σε ήλιο..

Μια παρέα πέρασε..
Τρία αγόρια, τέσσερα κορίτσια..
Χαμογελαστοί όλοι τους..
Τα αγόρια κουβαλούσαν δύο κιθάρες..
και ένα φορητό ηλεκτρικό πιάνο..
Οι κοπέλες είχαν μικρότερες τσάντες..
Ήταν μία, ψηλή, καστανή κοπέλα που με κοίταξε..
με τα έντονα καφέ μάτια της..
Και το πρόσωπο της φανερά παραξενεύτηκε..
Θα μπορούσα να χαρώ που κάποιος επιτέλους ενδιαφέρθηκε για μένα..
Της χαμογέλασα..
Και έπειτα η παρέα χάθηκε στο δικό της βαγόνι..

Πόσα πέρασαν; πολλά ήταν...
Μα κανένα δεν με δέχτηκε..
Το ένα μετά το άλλο έμπαιναν στην αποβάθρα..
Ο κόσμος μαζευόταν γύρω τους..
Κι εγώ μαζί..
Κάποιοι μικροκαβγάδες, διαφωνίες..
Μερικοί έμπαιναν...
Και οι υπόλοιποι ξανά στην αναμονή..
Πίσω από την γραμμή ασφαλείας..
Που δεν όριζε μόνο μέχρι που επιτρέπεται να κινήσε..
Αλλά και την απόσταση από αυτά τα κόκκινα τρένα..
Κι εγώ μαζί τους πάντα...

Κι άλλο τρένο..
Και κάποιος κατέβηκε..
Μια γριούλα..
Είχε προβλήματα.. φαινότανε..
Τα ρούχα της κατεστραμένα, φθαρμένα..
Η κίνηση της δύσκολη, έσκυβε πολύ..
έχοντας την παλάμη της ακουμπισμένη στην μέση της, πίσω στην πλάτη..
Τα πόδια της δεν την βοηθούσαν..
Μα δεν είχε μπαστούνι..
Σε μια στιγμή το τρύπιο φουλάρι της έπεσε..
Πήγε να σκύψει αλλά δυσκολευόταν πολύ..
Τότε, για πρώτη φορά κουνήθηκα για άλλο λόγο..πλην για να επιβιβαστώ..
Έσκυψα, το σήκωσα και της το πέρασα στο λαιμό..
Μου χαμογέλασε ευγνωμονώντας..
Και εγώ δηλώνοντας πως δεν κάνει τίποτα..
Πήγα να φύγω..
Τότε αυτή με έπιασε από τον ώμο, με σταμάτησε..
Πλησίασε να φτάσει το αυτί μου, όσο μπορούσε..
Και εγώ έσκυψα για να την βοηθήσω..
Και μου είπε:
"Να χαμογελάς και να περιμένεις..
Και κάποτε θα 'ρθει.. θα'ρθει ξανα.. Θα σου δώσει ένα επικυρωμένο εισιτήριο, θα σε
φιλήσει, θα σε πιάσει από το χέρι
και θα προχωρήσετε ξανα μαζί..
Ο ελεγκτής θα σας αφήσει χωρίς δισταγμό
και θα ξεκινήσετε για ένα ταξίδι
χωρίς επιστροφή πάντα μαζί, πάντα
χέρι χέρι..όπως τότε".....

Σε εσένα μιλάω...

Είναι ωραίο να ονειρεύεσαι τι θα ήθελες να κανείς..
Πως θα ήθελες να ήσουν..
Με ποιον θα ήθελες να βγείς..
Ποσά μαθήματα θα ήθελες να περάσεις..
Πως θα ήθελες να σε βλεπουν οι άλλοι..
Πότε θα ήθελες να πάρεις πτυχίο..
Τι θα ήθελες να είχες πει..

Όλα όσα θα ήθελες...

Είναι ωραίο να ονειρευεσαι και να κάνεις εικόνες στο μυαλό σου...

Αλλά εντάξει.. κάποια στιγμή πρέπει, όταν ξυπνήσεις, να πείς
«σήμερα ξεκινάω την προσπάθεια»......

Μπορεί την εικόνα κ τα σχέδια που φαντάζεται στο μυαλό σου να μην τα καταφέρεις ποτέ.. γιατί τα όνειρα καμια φορά ξεπερνάνε τη σφαίρα του δυνατού...
Αλλά τουλάχιστον θα εχεις προσπαθήσει...

Και τα μισά θα τα καταφέρεις..

(Καλύτερα που δεν θα τα καταφέρεις κ όλα.. γιατί όπως έλεγε κ μια φίλη μου «δεν χρειάζεται να τα κανείς όλα τέλεια.. για να μην σε ματιάζουν»...)

Αλλά πρέπει να προσπαθήσεις..
να σταματήσεις να ξυπνας το μεσημέρι.. να πίνεις 1 καφέ.. να πηγαίνεις στη σχολή για να πιεις δεύτερο καφέ.. να κανείς βόλτα πίνοντας τρίτο καφέ.. να τρώς.. να λιώνεις στο facebook.. να μιλάς στο τηλέφωνο συνεχώς.. να μιζεριάζεις σκέφτοντας τι μπορείς να κανείς αντί να αρχίσεις να το κανείς.. να βγαίνεις για ένα, δύο, τρία ποτά.. και να κοιμάσαι....

Σταματά να μην προσπαθείς και απλά να περιμένεις...
Τους ανθρώπους πρέπει να τους βρεις..
Τα λόγια πρέπει να τα πεις εκείνη τη στιγμή..
Το πτυχίο πρέπει να το πάρεις..
Τις παρεξηγήσεις πρέπει να τις λύσεις..
Τα λάθη πρέπει να τα διορθώνεις..
Όσα σε φθείρουν να τα διώχνεις..
Αυτό που αγαπάς να το κυνηγήσεις..
Την τρέλα σου να την ικανοποιήσεις....

Κ οχι επειδή ΠΡΕΠΕΙ.. αλλά επειδή κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι ζείς για σένα κ όχι για τους άλλους.............

"Σ'αγαπώ ερωτευμένα"....

Γιατί τη λέμε αυτή τη λέξη;

Για να εκφράσουμε ένα συναίσθημα;

Ναι.. αλλά τα πράγματα στο δικό μου το μυαλό είναι πολύ ρευστά και εύθραυστα μαζί... διότι το λάθος που κάνουμε πολύ άνθρωποι εδώ και αιώνες είναι το εξής.. λέμε «σ'αγαπάω» και εννοούμε «είμαι ερωτευμένη/ος μαζί σου».

Γιατί το κάνουμε αυτό;

Όταν το ρώτησα αυτό, κάποιος μου απάντησε.. «γιατί είναι πιο μικρή φράση».

Μα.. αν εκφράζεις λάθος τα συναισθήματα σου, τότε πως μπορείς να περιμένεις πως ο άνθρωπος που βρίσκεται απέναντι σου θα πειστεί για αυτά;

Εκτός αυτού, όποιος λέει αυτήν την λέξη περιμένει έστω και υποσυνείδητα μία εξίσου θετική απάντηση.

Όχι, δεν περιμένει.

ΕΛΠΙΖΕΙ γι’αυτήν την θετική απάντηση.

Περιμένει αυτή τη γαμημένη επιβεβαίωση που προφανώς και πηγάζει από συναισθηματική ανεπάρκεια και έλλειψη αυτοεκτίμησης στον όποιο βαθμό.

Όλοι μας το κάνουμε, μη νιώθεις ενοχές εαυτέ...

Και εδώ το δικό μου μυαλό παθαίνει εμπλοκή και με ρωτάει.. πως μπορείς να εμπιστευτείς μία τόσο μικρή φράση για να εκφράσεις τόσα πολλά πράγματα;
Πως μπορείς να ξέρεις ότι αυτή η μια λέξη επαρκεί για να εκφράσεις όσα έχεις μέσα σου;
Πως μπορείς να αντικαθιστάς τα συναισθήματα σου με ένα γραμματικό λάθος και μάλιστα να το υπερασπίζεσαι μέχρι εσχάτων και να ζητάς ανταμοιβή;
Πως μπορείς να καλύπτεις τα κενά του εαυτού σου με λάθος εκφράσεις ενός συναισθήματος που δεν έχει ΚΑΝ οριστεί ολοκληρωτικά;

Και αφού δεν έχει οριστεί ολοκληρωτικά γιατί όλοι παλεύουμε να το φτάσουμε και να γίνουμε ένα με αυτό;

..γιορτή του "Αγίου αυτών που αγαπάνε"...

Αρκεί τελικά το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας, αν είναι φύσει δύσπιστος;
Αν δείς τελικά έξω.. υπάρχουν πάρα πολλοί «μόνοι».. χορεύοντας στο ρυθμό των πάρτυ των «μαζί».
Και τρομάζουν.
Πίνουν πολύ για να συμμετέχουν στο παιχνίδι.. ελπίζοντας πως έτσι θα πέισουν τον εαυτό τους πως «γιορτάζουν».
Προσπαθούν να τραγουδήσουν δυνατά τη μουσική και τα τραγούδια.. μήπως και ξεχαστούν.
Μήπως έτσι δεν γίνεται και την Πρωτοχρονία ή στη γιορτή του «Αγίου αυτών που αγαπάνε»;
Κάνεις όλα τα «πρέπει» για να περάσεις καλά.. δεν κάθεσαι σπίτι.. βρίσκεσαι με κόσμο πολύ.. βάζεις το καλύτερο χαμόγελο σου.. κάνεις στο τέλος τη θετική αποτίμηση και τι σου μένει;

Να μένεις με τις αντιστάσεις σου και τους όρκους σου κλεισμένος.. πίσω απο τα τείχη που ουσιαστικά εσύ ύψωσες.

Και η μυρωδία της «γιορτής» εξατμίζεται απο το σώμα σου.

Τότε είναι που μένεις μόνος τελικά.. δύσπιστος και μόνος.. πιο μόνος απο ποτέ.
Και ας ξεγελάστηκες εχθές.
Πάλι πέφτεις σε παγίδα.
Στην γνωστή παγίδα.. που σκηνοθετείς και φαντάζεσαι τη ζωή σου κάπως.. και αυτή τη προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι πως είσαι εν τέλει καλα.
Πόσες νεκρές επετείους και γιορτές ερωτευμένων θα γιορτάσουμε ακόμα;
Παρέα με πολλούς αλλα χωρίς τον εαυτό μας;

Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσουμε» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δούμε τον εαυτό μας διπλό και τριπλό στον καθρέπτη και να νιώσουμε την επίφαση της συντροφικότητας;

Και ξέρεις κάτι;

..δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο..
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι...
Και σε φαντάζομαι να φεύγεις...
[Ε ναι εντάξει, προφανώς και είναι πιο πολλές οι φορές που φεύγεις....]

Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα...
Και κάθε πρωί ρωτάω το τίποτά σου, αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα...
Και κάθε φορά παίρνω την ίδια απάντηση: "Δεν μπορώ να μιλήσω ανοιχτά τώρα" ...
Και κάθε βράδυ βλέπω την ίδια εικόνα...

Και ξέρεις κάτι;

Μ'αρέσει που δεν μου μιλάς...
Αν μου μιλούσες δεν θα είχα λόγο να βλέπω κάθε βράδυ την ίδια εικόνα...

Και ξέρεις κάτι;

Κάθε πρωί που ρωτάω το τίποτά σου αν με άκουσε το βράδυ που έκλαιγα, εύχομαι να μου πείς πως κοιμόσουν τόσο βαθιά που δεν κατάλαβες πως ήμουν δίπλα σου...

..δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο..
Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι...
Και σε βλέπω να φεύγεις...
[Ε ναι εντάξει, προφανώς και όσα φοβάμαι γίνονται πραγματικότητα...]

Εαυτός εαυτού...

-Για ποιά νύχτα να μιλήσω.. ήταν λίγες. Δεν θυμάμαι αν ήταν καν διψήφιος αριθμός.. ήταν; Κι αυτή ήταν εκεί.. πάντα εκεί.. κάθε βράδυ απο αυτά τα μετρημένα στα δάκτυλα βράδια. Εκείνα μόνο τα βράδια με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου...

-Τι λες; Εσύ τους είχες εγκαταλείψει.. οι φόβοι σου τρέφονται απο σένα.. μη λες χαζομάρες.. εσυ τους εγκατέλειψες.

-Έχει σημασία; Άφησε με να τελειώσω.

-Μα φυσικά και έχει σημασία. Συνέχισε...

-Εκείνα μόνο τα βράδια λοιπόν με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου. Μονάχα όταν μου κρατούσε το χέρι. Μονάχα όταν ένιωθα την ανάσα της στα χείλη μου.. ένιωθα ασφάλεια. Δεν ξέρω αν θα έχω ξανά την ευκαιρία να το ζήσω αυτό.. γι'αυτό πιέζομαι να το θυμάται. Το υπόσχομαι.

-Σοβαρέψου σε παρακαλώ.

-Τι θέλεις πάλι;

-Θέλω να σοβαρευτείς. Δεν γίνεται να πιέζεσαι για να ζείς απο μια ανάμνηση που λειτουργεί ως φόρος τιμής μερικών στιγμών ευτυχίας. Πονάς. Το ξέρεις πως πονάς, μα θέλεις να σε πείσεις για το αντίθετο. Είναι σωστό να πονάς; Σκέψου. Εσένα σε αγαπάς;

-Δεν είναι φόρος τιμής.. και η ευτυχία δεν είναι στιγμές.. είναι; Μη μιλάς σαν εκείνη σε παρακαλώ. Εμένα.. ναι.. με αγαπάω.. ναι.. αλλά λιγότερο μέρα με τη μέρα.

-Κακώς. Ως πότε θα ζείς έτσι;

-Πως έτσι; Γιατί σε ενοχλούν όλα; Άφησε με να το ζήσω σε παρακαλώ.. άφησε με.

-Μα δεν το βλέπεις; Δεν ζείς εσυ απο αυτό. Αυτό ζει απο σένα. Σοβαρέψου σε παρακαλώ. Να σε αγαπήσεις ξανα.

-Τι σε νοιάζει τι θα κάνω με μένα; Άφησε με να το ζήσω λίγο ακόμα...

-Με νοιάζει.. ζω και εγώ εδω μέσα.. θυμάσαι; Θυμάσαι κάτι άλλο εκτός απο αυτά που σε πονάνε; Απάντησε μου, μη γυρίζεις αλλού το βλέμμα μακρια απο τον καθρέπτη.

-Θυμάμαι. Θυμάμαι πολλά και μου λείπουν πράγματα.

-Όπως;

-Όπως το χαμόγελο της. Πιο πολύ μου λείπει το δικό μου μερικές στιγμές, μα το δικό της το θέλω περισσότερο. Το κοιτάω που και που ξέρεις...

-Ποιό;

-Το χαμόγελο της.. δεν με παρακολουθείς.

-Προσπαθώ.. μα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με το συναίσθημα. Συγνώμη.

-Δεν πειράζει. Το κοιτάζω λοιπόν που και που.. ακομά και σήμερα.. έχω μια φωτογραφία με το χαμόγελο της ξέρεις. Αλλά δεν έχω το πιο σημαντικό...

-Το οποίο είναι....;

-Μια ταινία με το χαμόγελο της.. δεν θυμάμαι πως είναι.. δεν γελούσε συχνά.. δεν γελάει συχνά.. δεν είναι εδώ συχνά...

-Επιτέλους το κατάλαβες...

-Μη γίνεσαι κακός.

-Ρεαλιστής γίνομαι.

-Αυτό.

-Είμαι.

-Εγώ δεν θέλω να είμαι. Όχι τώρα. Θέλω να μείνω εδώ ώς το τέλος.. σε αυτή την κατάσταση. Μπορώ;

-Και εγώ τι θα κάνω;

-Φύγε.

-Δεν μπορώ.

-Γιατί;

-Γιατί είναι δουλειά μου να σε τραβήξω πάνω.

-Δεν μπορείς.

-Γιατί;

-Για το πιο λογικό φυσικά.. αν δεν θέλω να με βοηθήσω εσυ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

-Το ξέρω.

- Ε άφησε με λοιπόν.

-Και αν το κάνω.. εσυ τι θα κάνεις; Τι θα απογίνω εγώ; Που θα πάω;

-Εγώ θα βρώ κάτι να κάνω. Θα μείνω εδώ. Είναι όμορφα εδω. Είναι το χαμόγελο της εδώ. Και η ανάσα της. Εκείνη δεν είναι.. αλλά έχω τις λεπτομέρειες της. Και εσύ..εσυ.. εκεί να πας.. εμένα δεν με θέλει.. πάντα εσένα ήθελε.. εκεί να πας. Σε αυτήν.

-Πάντα την ήθελα.. αλήθεια να πάω;

-Πήγαινε. Κάν'το γρήγορα όμως σε παρακαλω. Δεν θέλω να αντιληφθώ που θα φεύγεις.. και μη της πείς πως με συνάντησες.

-Και άν ρωτήσει;

-Πες της πως είμαι εκεί που ήταν αυτή κάποτε...

-Θα καταλάβει;

-Πάντα καταλαβαίνει.. να μου την προσέχεις.

-Ξέρεις πως ο καθένας προσέχει μόνος του τον εαυτό του. Έχεις χάσει κάθε λογική πλέον...

-Πρόσεχε την.. μη μου πάθει τίποτα.. σε παρακαλώ.

-Θα το κάνω. Θα το κάνω μόνο για σένα. Ως φόρο τιμής της ευτυχίας που έζησες.

-Εσυ δεν ήσουν που πίστευες πως η ευτυχία είναι στιγμές και πως δεν μπορούμε να ζούμε με φόρους τιμής;

-Εγώ είμαι ακόμα. Και τα ίδια πιστεύω. Εσυ είσαι πάντα διαφορετικός. Θα έχε όσα θές.. μα όχι εσένα. Είναι ένα είδος συμφωνίας αυτό.. δέχεσαι;

-Φυσικά.

-Εντάξει.

-Θα μπορώ να έρχομαι να την βλέπω;

-Όχι.

-Ποτέ;

-Ποτέ ξανα.

-Εντάξει.

-Δέχεσαι;

-Φυσικά.

-Φεύγω.

-Θα μου την προσέχεις;

-Φεύγω.

-Να μου την προσέχεις.

-Ποτέ ξανα.

-Δέχομαι.

Γιατι στο τέλος.. δεν μένει τίποτα....

Στο τέλος.. δεν θα μείνει τίποτα....

Στο τέλος.. δεν θα μείνω εδώ για τίποτα....

Στο τέλος.. δεν θα μείνει το εδώ.. ούτε το τίποτα.....

Λίγο ακόμα....

Ο έρωτας μουγκρίζει..
και το τραγούδι της ζωής τρυπώνει σε μια αθωότητα που φοβάται να ζήσει το τέλος..
και κρύβεται στο ψέμα..
και χάνει ταυτότητα και δρόμο..
μα θυμάται κάθε φορά που πεθαίνει και ερωτεύεται για να ζήσει λίγο ακόμα....

"απο τότε.. περάσανε χρόνια.."....

..."...χορεύοντας.. μου ‘δειξες μέσα σε πέντε λεπτά...
τι θα πει πουθενά.. και πώς χάνεται ο χρόνος...
ότι αν το πιστέψεις στ’ αλήθεια.. η αγάπη μπορεί...
ότι αν αφεθείς.. σ’ οδηγάει ο δρόμος..."....

Παύλος Παυλίδης, "Λευκή Καταιγίδα"

Η ζωή είναι παράξενη....

Καθένας απο εμάς κρύβει μια προσωπική τραγωδία μέσα του...
ένα μικρό μυστικό...
μια πικρή αλήθεια που προσπαθεί να ξεχάσει...
η ζωή είναι στιγμές μου είχες πει...
όνειρα που θέλεις να ξεχάσεις...
όνειρα που θέλεις να πραγματοποιήσεις...
γιατί έρχεται κάποτε η στιγμή που το παρελθόν σου είναι μεγαλύτερο απο το μέλλον σου...
η ζωή είναι ακριβώς όπως μου είχες πεί...
αυτή είναι η ζωή...
κομμάτια...
φώς και σκοτάδι...
παρελθόν και μέλλον...
μαύρο και λευκό...
η ζωή είναι παράξενη...
όμορφη μα και τόσο παραξενη...
εσύ μου το έμαθες αυτό.......

Όλα ανακατεμένα.....

Μαλακία.
Εσύ εκεί και ο νους σου αλλού...
Τα μάτια στραμμένα στο κενό και το μυαλό να χάνεται, να μπλέκεται σε άλλους χρόνους και τόπους, σε αναμνήσεις μακρινές...
Μαλακία.
"Να αγαπάς".. "να νοιάζεσαι".. "να ξεχνάς".. "να θυμάσαι".." να πονάς".. "να κλαις".. "να γελάς"...
μια ανάσα, πάρε μια ανάσα...
Μπερδεμένες σκέψεις κι αισθήματα.
Γιατί και πώς. Πρέπει και θέλω. Όλα ανακατεμένα με λίγη δόση παραισθήσεων.
Ο άνεμος ψιθυρίζει;
Η θάλασσα τραγουδάει;
Η βροχή μιλάει;
Η ψυχή κραυγάζει;
Την ακούς;
Δυο άδειες καρέκλες σε μια παραλία.. φωνάζουν εκείνους που έφυγαν.. τις ακούς;

Ό,τι θες...στ΄ ορκίζομαι....

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι....


- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.