..γιορτή του "Αγίου αυτών που αγαπάνε"...

Αρκεί τελικά το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας, αν είναι φύσει δύσπιστος;
Αν δείς τελικά έξω.. υπάρχουν πάρα πολλοί «μόνοι».. χορεύοντας στο ρυθμό των πάρτυ των «μαζί».
Και τρομάζουν.
Πίνουν πολύ για να συμμετέχουν στο παιχνίδι.. ελπίζοντας πως έτσι θα πέισουν τον εαυτό τους πως «γιορτάζουν».
Προσπαθούν να τραγουδήσουν δυνατά τη μουσική και τα τραγούδια.. μήπως και ξεχαστούν.
Μήπως έτσι δεν γίνεται και την Πρωτοχρονία ή στη γιορτή του «Αγίου αυτών που αγαπάνε»;
Κάνεις όλα τα «πρέπει» για να περάσεις καλά.. δεν κάθεσαι σπίτι.. βρίσκεσαι με κόσμο πολύ.. βάζεις το καλύτερο χαμόγελο σου.. κάνεις στο τέλος τη θετική αποτίμηση και τι σου μένει;

Να μένεις με τις αντιστάσεις σου και τους όρκους σου κλεισμένος.. πίσω απο τα τείχη που ουσιαστικά εσύ ύψωσες.

Και η μυρωδία της «γιορτής» εξατμίζεται απο το σώμα σου.

Τότε είναι που μένεις μόνος τελικά.. δύσπιστος και μόνος.. πιο μόνος απο ποτέ.
Και ας ξεγελάστηκες εχθές.
Πάλι πέφτεις σε παγίδα.
Στην γνωστή παγίδα.. που σκηνοθετείς και φαντάζεσαι τη ζωή σου κάπως.. και αυτή τη προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι πως είσαι εν τέλει καλα.
Πόσες νεκρές επετείους και γιορτές ερωτευμένων θα γιορτάσουμε ακόμα;
Παρέα με πολλούς αλλα χωρίς τον εαυτό μας;

Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσουμε» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δούμε τον εαυτό μας διπλό και τριπλό στον καθρέπτη και να νιώσουμε την επίφαση της συντροφικότητας;