Εαυτός εαυτού...

-Για ποιά νύχτα να μιλήσω.. ήταν λίγες. Δεν θυμάμαι αν ήταν καν διψήφιος αριθμός.. ήταν; Κι αυτή ήταν εκεί.. πάντα εκεί.. κάθε βράδυ απο αυτά τα μετρημένα στα δάκτυλα βράδια. Εκείνα μόνο τα βράδια με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου...

-Τι λες; Εσύ τους είχες εγκαταλείψει.. οι φόβοι σου τρέφονται απο σένα.. μη λες χαζομάρες.. εσυ τους εγκατέλειψες.

-Έχει σημασία; Άφησε με να τελειώσω.

-Μα φυσικά και έχει σημασία. Συνέχισε...

-Εκείνα μόνο τα βράδια λοιπόν με είχαν εγκαταλείψει οι φόβοι μου. Μονάχα όταν μου κρατούσε το χέρι. Μονάχα όταν ένιωθα την ανάσα της στα χείλη μου.. ένιωθα ασφάλεια. Δεν ξέρω αν θα έχω ξανά την ευκαιρία να το ζήσω αυτό.. γι'αυτό πιέζομαι να το θυμάται. Το υπόσχομαι.

-Σοβαρέψου σε παρακαλώ.

-Τι θέλεις πάλι;

-Θέλω να σοβαρευτείς. Δεν γίνεται να πιέζεσαι για να ζείς απο μια ανάμνηση που λειτουργεί ως φόρος τιμής μερικών στιγμών ευτυχίας. Πονάς. Το ξέρεις πως πονάς, μα θέλεις να σε πείσεις για το αντίθετο. Είναι σωστό να πονάς; Σκέψου. Εσένα σε αγαπάς;

-Δεν είναι φόρος τιμής.. και η ευτυχία δεν είναι στιγμές.. είναι; Μη μιλάς σαν εκείνη σε παρακαλώ. Εμένα.. ναι.. με αγαπάω.. ναι.. αλλά λιγότερο μέρα με τη μέρα.

-Κακώς. Ως πότε θα ζείς έτσι;

-Πως έτσι; Γιατί σε ενοχλούν όλα; Άφησε με να το ζήσω σε παρακαλώ.. άφησε με.

-Μα δεν το βλέπεις; Δεν ζείς εσυ απο αυτό. Αυτό ζει απο σένα. Σοβαρέψου σε παρακαλώ. Να σε αγαπήσεις ξανα.

-Τι σε νοιάζει τι θα κάνω με μένα; Άφησε με να το ζήσω λίγο ακόμα...

-Με νοιάζει.. ζω και εγώ εδω μέσα.. θυμάσαι; Θυμάσαι κάτι άλλο εκτός απο αυτά που σε πονάνε; Απάντησε μου, μη γυρίζεις αλλού το βλέμμα μακρια απο τον καθρέπτη.

-Θυμάμαι. Θυμάμαι πολλά και μου λείπουν πράγματα.

-Όπως;

-Όπως το χαμόγελο της. Πιο πολύ μου λείπει το δικό μου μερικές στιγμές, μα το δικό της το θέλω περισσότερο. Το κοιτάω που και που ξέρεις...

-Ποιό;

-Το χαμόγελο της.. δεν με παρακολουθείς.

-Προσπαθώ.. μα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με το συναίσθημα. Συγνώμη.

-Δεν πειράζει. Το κοιτάζω λοιπόν που και που.. ακομά και σήμερα.. έχω μια φωτογραφία με το χαμόγελο της ξέρεις. Αλλά δεν έχω το πιο σημαντικό...

-Το οποίο είναι....;

-Μια ταινία με το χαμόγελο της.. δεν θυμάμαι πως είναι.. δεν γελούσε συχνά.. δεν γελάει συχνά.. δεν είναι εδώ συχνά...

-Επιτέλους το κατάλαβες...

-Μη γίνεσαι κακός.

-Ρεαλιστής γίνομαι.

-Αυτό.

-Είμαι.

-Εγώ δεν θέλω να είμαι. Όχι τώρα. Θέλω να μείνω εδώ ώς το τέλος.. σε αυτή την κατάσταση. Μπορώ;

-Και εγώ τι θα κάνω;

-Φύγε.

-Δεν μπορώ.

-Γιατί;

-Γιατί είναι δουλειά μου να σε τραβήξω πάνω.

-Δεν μπορείς.

-Γιατί;

-Για το πιο λογικό φυσικά.. αν δεν θέλω να με βοηθήσω εσυ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

-Το ξέρω.

- Ε άφησε με λοιπόν.

-Και αν το κάνω.. εσυ τι θα κάνεις; Τι θα απογίνω εγώ; Που θα πάω;

-Εγώ θα βρώ κάτι να κάνω. Θα μείνω εδώ. Είναι όμορφα εδω. Είναι το χαμόγελο της εδώ. Και η ανάσα της. Εκείνη δεν είναι.. αλλά έχω τις λεπτομέρειες της. Και εσύ..εσυ.. εκεί να πας.. εμένα δεν με θέλει.. πάντα εσένα ήθελε.. εκεί να πας. Σε αυτήν.

-Πάντα την ήθελα.. αλήθεια να πάω;

-Πήγαινε. Κάν'το γρήγορα όμως σε παρακαλω. Δεν θέλω να αντιληφθώ που θα φεύγεις.. και μη της πείς πως με συνάντησες.

-Και άν ρωτήσει;

-Πες της πως είμαι εκεί που ήταν αυτή κάποτε...

-Θα καταλάβει;

-Πάντα καταλαβαίνει.. να μου την προσέχεις.

-Ξέρεις πως ο καθένας προσέχει μόνος του τον εαυτό του. Έχεις χάσει κάθε λογική πλέον...

-Πρόσεχε την.. μη μου πάθει τίποτα.. σε παρακαλώ.

-Θα το κάνω. Θα το κάνω μόνο για σένα. Ως φόρο τιμής της ευτυχίας που έζησες.

-Εσυ δεν ήσουν που πίστευες πως η ευτυχία είναι στιγμές και πως δεν μπορούμε να ζούμε με φόρους τιμής;

-Εγώ είμαι ακόμα. Και τα ίδια πιστεύω. Εσυ είσαι πάντα διαφορετικός. Θα έχε όσα θές.. μα όχι εσένα. Είναι ένα είδος συμφωνίας αυτό.. δέχεσαι;

-Φυσικά.

-Εντάξει.

-Θα μπορώ να έρχομαι να την βλέπω;

-Όχι.

-Ποτέ;

-Ποτέ ξανα.

-Εντάξει.

-Δέχεσαι;

-Φυσικά.

-Φεύγω.

-Θα μου την προσέχεις;

-Φεύγω.

-Να μου την προσέχεις.

-Ποτέ ξανα.

-Δέχομαι.