.."να χαμογελάς και να περιμένεις" μου είπε....

3 μήνες μετά..
Στέκομαι στην αποβάθρα 2.

Προτάσσοντας ενα παλιό μου εισιτήριο..
(παλιό..το πρώτο που είχα αγοράσει για να κατέβω εκεί)...

Περιμένω το τρένο να φανεί..
Μα κάθε τόσο ανακοινώνεται η καθυστέρηση του..
Κι όταν φτάνει..
"Δεν το έχεις επικυρώσει"..
η φωνή των ελεγκτών...
Πάντα με διώχνουν..
Μα κανείς δεν μου είπε που να το επικυρώσω..
Και εγώ μένω πάντα εκεί..
Στην άκρη της αγαπημένης μου αποβάθρας..
Κοιτάζοντας τις ατερμάτιστες ράγες να προχωρούν..
και να μην με παίρνουν μαζί τους..
Τα τρένα να φεύγουν το ένα μετά το άλλο..
Και εγώ πάντα από έξω, να μην επιβιβάζομαι...

Βλέπω τους περαστικούς..
Δεν μιλάνε, σπάνια..
"Τι περιμένεις με το χέρι μπροστά; τι έχεις;".. μου είπε κάποιος...
"Περιμένω να με ρωτήσει κάποιος τι έχω και
να με αφήσει να του εξηγήσω".. απάντησα...
Έβγαλε ένα επιφώνημα αδιαφορίας..
και μπήκε στο τρένο του.
Έφυγε.
Και εγώ πάντα εκεί, και σε χιόνι και σε ήλιο..

Μια παρέα πέρασε..
Τρία αγόρια, τέσσερα κορίτσια..
Χαμογελαστοί όλοι τους..
Τα αγόρια κουβαλούσαν δύο κιθάρες..
και ένα φορητό ηλεκτρικό πιάνο..
Οι κοπέλες είχαν μικρότερες τσάντες..
Ήταν μία, ψηλή, καστανή κοπέλα που με κοίταξε..
με τα έντονα καφέ μάτια της..
Και το πρόσωπο της φανερά παραξενεύτηκε..
Θα μπορούσα να χαρώ που κάποιος επιτέλους ενδιαφέρθηκε για μένα..
Της χαμογέλασα..
Και έπειτα η παρέα χάθηκε στο δικό της βαγόνι..

Πόσα πέρασαν; πολλά ήταν...
Μα κανένα δεν με δέχτηκε..
Το ένα μετά το άλλο έμπαιναν στην αποβάθρα..
Ο κόσμος μαζευόταν γύρω τους..
Κι εγώ μαζί..
Κάποιοι μικροκαβγάδες, διαφωνίες..
Μερικοί έμπαιναν...
Και οι υπόλοιποι ξανά στην αναμονή..
Πίσω από την γραμμή ασφαλείας..
Που δεν όριζε μόνο μέχρι που επιτρέπεται να κινήσε..
Αλλά και την απόσταση από αυτά τα κόκκινα τρένα..
Κι εγώ μαζί τους πάντα...

Κι άλλο τρένο..
Και κάποιος κατέβηκε..
Μια γριούλα..
Είχε προβλήματα.. φαινότανε..
Τα ρούχα της κατεστραμένα, φθαρμένα..
Η κίνηση της δύσκολη, έσκυβε πολύ..
έχοντας την παλάμη της ακουμπισμένη στην μέση της, πίσω στην πλάτη..
Τα πόδια της δεν την βοηθούσαν..
Μα δεν είχε μπαστούνι..
Σε μια στιγμή το τρύπιο φουλάρι της έπεσε..
Πήγε να σκύψει αλλά δυσκολευόταν πολύ..
Τότε, για πρώτη φορά κουνήθηκα για άλλο λόγο..πλην για να επιβιβαστώ..
Έσκυψα, το σήκωσα και της το πέρασα στο λαιμό..
Μου χαμογέλασε ευγνωμονώντας..
Και εγώ δηλώνοντας πως δεν κάνει τίποτα..
Πήγα να φύγω..
Τότε αυτή με έπιασε από τον ώμο, με σταμάτησε..
Πλησίασε να φτάσει το αυτί μου, όσο μπορούσε..
Και εγώ έσκυψα για να την βοηθήσω..
Και μου είπε:
"Να χαμογελάς και να περιμένεις..
Και κάποτε θα 'ρθει.. θα'ρθει ξανα.. Θα σου δώσει ένα επικυρωμένο εισιτήριο, θα σε
φιλήσει, θα σε πιάσει από το χέρι
και θα προχωρήσετε ξανα μαζί..
Ο ελεγκτής θα σας αφήσει χωρίς δισταγμό
και θα ξεκινήσετε για ένα ταξίδι
χωρίς επιστροφή πάντα μαζί, πάντα
χέρι χέρι..όπως τότε".....