Ο καθρέπτης μίλησε....

το πρωι δε μπορεις να σηκωθεις απο το κρεβατι;
το ξερεις πια πως δε μπορεις να γυρισεις πισω στο παιδικο σου δωματιο;
ξερει κανεις πως κοιμασαι τα βραδια;
κοιμασαι;
σημειωνεις με μολυβι φρασεις στα βιβλια;
θες να πας καπου ή θες να ξεφυγεις απο καπου;
αναρωτιεσαι τακτικα τι στο διαολο σου συμβαινει;
σε πιανουν τα νευρα σου την ωρα που θα επρεπε να φορας το πιο λαμπερο σου χαμογελο;
σε τρωει καποια αοριστη μελαγχολια την ωρα που οι αλλοι σου λενε οτι τωρα ειναι η εποχη που πρεπει να χαιρεσαι;
στις παρεες νιωθεις ξενος;
ποτε ηταν η τελευταια φορα που συμμετειχες ολοψυχα σε κατι που ησουν παρων;
τι φοβασαι;
εισαι σιγουρος πως δε θελεις να τα νιωθεις ολα;
ακομα κ αυτα που πονανε;
το να μη προσεχεις τους αλλους ειναι τροπος ζωης;
οτι οι ανθρωποι λενε ο,τι θελουν να πουν με τα ματια;
γιατι θελεις να τους γυρισεις την πλατη;
φοβασαι να κοιταζεις στα ματια;
θελεις να μαθεις;
θελεις να τα ξερεις ολα;
τι θα γινει αν αυριο ολα οσα ονειρευεσαι γινουν πραγματικοτητα;
θα το αντεξεις;

ΕΧΕΙΣ ΜΑΘΕΙ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ.

υπαρχει ομως καποιος που δε μπορεις να αφησεις;
που δεν μπορεις να ξεχασεις;
ποσο χαμηλα μπορεις να πεσεις;
σε νοιαζει;
δε κοιτας αλλα βλεπεις τα παντα;
δεν εχεις μαθει ακομα να διαβαζεις τα ματια;
θες να παιξεις;
ξερεις πως παιζεται;
χαμογελας;
το δωματιο σου ειναι παντα στο μισοσκοταδο;
θα μου πεις τι σου αρεσει;
ποιος σου λειπει πιο πολυ;
ξερεις;
θες να πας στην περσυνη παραλια;
με τους ιδιους ή με ξενους;
δεν υπαρχουν καινουργιες στιγμες;

σ'αυτον τον καθρεπτη οι ηρωες μενουν παιδια για παντα και πληρωνουν το αντιτιμο,
με μοναξια.....

Μπορείς; Μπορούμε; Μπορεί κανείς;

Αν η σκέψη μας είναι λάθος..
και εμείς είμαστε η σκέψη μας..
μπορούμε να προσελκύσουμε αυτό που είναι σωστό για μάς..
έτσι όπως εμείς το έχουμε σκεφτεί;

Φταίμε κι οι δυο....

Αναρωτιόμουν και θεωρώ σε πρώτη φάση είναι κλασσικό ερώτημα το ποιος φταίει.

Όμως τελικά το σωστό είναι να αναλογιστείς τις δικές σου ευθύνες πρώτα.. να λες εγώ φταίω. Γιατί τελικά δεν υπάρχει αντικειμενικότητα στο ποιος φταίει αλλά υποκειμενικότητα και ο αναλογισμός της συμπεριφοράς σου στον άλλον.

Κι έτσι, αναλογίζοντας πρώτα τα δικά σου λάθη.. βλέπεις αλλιώς τα πράγματα....

Ελαφρά συναισθήματα θα σου πεί.......

Τελικά τα ελαφρά συναισθήματα έχουν μακρά διάρκεια.. γιατί τίποτα δεν τα σπάει.. τίποτα δεν τα σφίγγει.

Ακολουθούν τις περιστάσεις.. εξαφανίζονται.. και ξαναπαρουσιάζονται μ’αυτές.

Αντιθέτως.. τα βαθιά αισθήματα σπαράσσονται μια για πάντα.. και δεν αφήνουν τη θέση τους παρά μια οδυνηρή πληγή.....

χωρίς τίτλο...

Γνώση σε απόγνωση...

λέξεις σε απομόνωση...

σύννεφα σε απόνερα...και η μέρα..

απόμερα.......

Αισθήσεις σε απονεύρωση...

πόθοι σε αποχαύνωση...

όνειρα απόκοσμα...και η νύχτα..

απόμακρη.........

Το εδώ και το εκεί...

του χώρου και του χρόνου...

ένα "απο"..απόσταση απο εμένα ως εσένα...

αντί για ένα.............

Πόσες φορές;

Δεν είναι συγκλονιστική η στιγμή που συναντάς τυχαία στο δρόμο την παλιά σου αγάπη;

Σκέψου.. όταν κοιτάζονται.. με αυτά τα μάτια που κάποτε είχαν απίστευτη αγάπη μέσα τους.

Σκέψου.. όταν μιλήσουν.. με αυτή τη φωνή που κάποτε ψιθύριζαν απίστευτες ερωτικές λέξεις.

Σκέψου.. όταν αγγίζονται.. με τα ίδια χέρια που κάποτε έκαναν απίστευτα χάδια.

Σκέψου.. όταν φιλιούνται στο μάγουλο.. με αυτό το στόμα που κάποτε αντάλλαζαν παθιασμένα ερωτικά φιλιά.

Και σκέψου τέλος.. όταν αποχωρίζονται.. πως θα θυμηθούν.. τη στιγμή που ο ένας παράτησε τον άλλον.

Πόσες φορές να είχαν πεί «για πάντα»;

Πόσες φορές να αφήνανε τους εαυτούς τους να πιστεύουν πως όλα είναι παντοτινά;

Πόσες φορές να είχανε πεί πως δεν θα πληγώσει ο ένας τον άλλον;

Πόσες φορές να είχανε πεί πως θα μεταμορφώνανε σε ευτυχισμένο ο ένας τον άλλον;

Και τώρα..

τώρα.. πόσες φορές να αφήσαν το χέρι τους στη φυγή;

Πόσες φορές να εφτιάξαν μικρές αλήθειες.. για να κρύψουν το μεγάλο ψέμα;

Πόσες φορές να ξέχασαν..;

Φαρσοκωμωδία..ενός καθρέπτη....

Κάθε μέρα.. την ίδια ώρα....

Κάθε μέρα.. ο ίδιος κύκλος....
η ίδια ψευδαίσθηση....

Φαρσοκωμωδία ενός καθρέπτη....που το Υποκείμενο αλλάζει πάντα διάθεση.........

Σε βρίσκω;

Την ώρα
που σβήνουν τα φώτα..
σε βρίσκω
σκιά μου...

Την ώρα
που σβήνει η τηλεόραση..
σε βρίσκω
ματιά μου...

Την ώρα
που σβήνει το εγω μου..
σε βρίσκω
εαυτέ μου...

Κάθε μέρα.. άλλη μέρα...

Πόσες φορές αναρωτιέμαι.. πόσοι μπορούν να με αντέξουν;
Κάθε μέρα κάτι σημαίνει τελικά.
Είναι μοναδική.
Δεν θα έχεις την ευκαιρία να την επαναλάβεις.
Ακόμα και όταν ένας ανόητος σου «έφαγε» το φτερό του αυτοκινήτου σου. Όμορφη έιναι η μέρα ακόμα και όταν έπεσες απο τις σκάλες και φόρεσες κολάρο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί την επόμενη μέρα βγήκες νικητής.. ζωντανός. Γιατί συνέβη σε εσένα και ήσουν εκέι να το ζήσεις. Τελικά δεν χρειάζεται καμία γιορτή για να μου θυμίζει οτι ζώ.
«Ανάσταση».. «Πρωτοχρονιά» ή «γιορτή Αγ. Βαλεντίνου» είναι κάθε πρωινή ηλιαχτίδα που τρυπάει τις κουρτίνες.. κάθε μπουκία φαγητού που δοκιμάζεις.. κάθε χαμόγελο που αντικρύζεις σε ένα άλλο άσχετο πρόσωπο.. κάθε τραγούδι που πιστεύεις πως γράφτηκε μόνο για εσένα..!
Γιατι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απο το να είσαι υγιείς και ζωντανός και να χαίρεσαι τη κάθε μέρα μόνο και μόνο επειδή βλέπεις το φώς και ακούς φωνές παιδιών της γειτονίας.
Και τελικά.. όταν χρειαστείς βοήθεια.. πάντα κάποιος χαίρεται να σου την προσφέρει. Αρκεί να ξέρεις να τη ζητήσεις. Ζητάς προστασία.. και δίνεις τη δική σου αλλού.
Παράξενα σχήματα κάνουν τα σύννεφα σήμερα...

Εσυ...απλά άλλαξες στερεοφωνικό...

Ακούς τον λυγμό μέσα στο γέλιο μου;

Ακούς τις σκέψεις μέσα στα λόγια μου;

Ακούς το ψέμα μέσα στην αλήθεια τους;

Ακούς τη θάλασσα κάτω απο την πόλη;

Ακούς τα σύννεφα που έρχονται;

Ακούς ό,τι ακούν οι άλλοι.. ή την ψυχή σου;

Ό,τι ανήγγειλε ο εκφωνητής ήταν ψέμματα.. με ωραία φωνή να σε νανουρίζει.. η στιγμή του τεχνικού λάθους.. ο μικροφωνισμός που σου πήρε τα αυτιά.. ήταν η μόνη αλήθεια.. ήταν η μόνη ευκαιρία να ξυπνήσεις..
Εσύ απλά ενοχλήθηκες.. άλλαξες πλευρό.. στερεοφωνικό.. γεία σου καληνύχτα...

Δων Ψυχώτης..

Πολύχρωμα τίποτα.. σε ασπρόμαυρο φόντο...

Πολύβουη πόλη..σε ασπρόμαυρη σιωπή...

Πολυμαθείς φίλοι..σε ασπρόμαυρη άγνοια...

Πολύ λίγος..σε ασπρόμαυρο εγώ...

Η αγάπη δεν χάνεται.. αρκεί να μη το ξεχάσεις ποτε....

Θα αρκεστώ στην αγάπη.. γιατί η αγάπη μόνο εκεί αρκείται...
Η αγάπη δεν δίνει τίποτα άλλο από τον εαυτό της.. και δεν παίρνει τίποτα.. παρά μόνο τον εαυτό της...

Είχες πει πως η αγάπη δεν χάνεται...

Έχεις δίκιο τελικά! Απλά αλλάζει χρόνο.. τόπο.. καταστάσεις...
Πάντα θα υπάρχει. Στις στιγμές μας. Στις ανάσες μας. Σε ένα άγγιγμα μας. ΠΑΝΤΟΥ.

Αρκεί να μη το ξεχάσεις ποτέ.. γιατί όλοι το ξεχνάμε που κι πού...

Τώρα που μ'αφάνησες.. πως θ'αποδείξεις πως με νίκησες;

Να ορμήσω στην αγκαλία σου.. να χαθώ.. να ξεχάσω ό,τι έχασα.. να ξανανιώσω τη ζέστη της.. το ασφνητικό αγκαλιασμά που λιώνει.. την αίσθηση πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν εδώ.

Πάλι σ'ονειρεύτηκα εχθές...

Καυγαδίζαμε λέει...

Και αγαπιόμασταν...

Γιατί μόλις φώναξα το όνομα σου.. το κέντρο μιας σταγόνας νερού φωτίστηκε!

Και τώρα;
Τώρα που μ'αφάνησες.. πως θ'αποδείξεις πως με νίκησες;

Πέταγμα..σε άλλης εποχής καθαρό ουρανό...

Τραβάω την κουρτίνα του τίποτα...
και κρύβω τα πάντα.

Το κεφάλι καίει..σκέψεις εξατμίζονται.

Σύννεφα με λέξεις μαζεύονται..να βρέξει γράμματα..στην άγονη γλώσσα.

Τραγούδι μοναξίας...

Το τίμημα και ένα ζευγάρι φτερά πιασμένα στην κουρτίνα μιας ψυχής..φυλακισμένης στο τίποτα..που τραγουδά για ένα πέταγμα σε άλλης εποχής καθαρό ουρανό......

Ιστορίες αγάπης...

-Πές μου μία ιστορία..
-Τι ιστορία θές να ακούσεις;
-Μία ιστορία άγαπης..
-Όλες οι ιστορίες αγάπης είναι ίδιες....μέρος πρώτο.."είσαι για μένα το παν"....μέρος δεύτερο.."γίνε για μένα το παν"....μέρος τρίτο.."πάλι εσύ είσαι;"..........

Φτηνά Τσιγάρα, 2000

Αρκεί τελικά το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας...;

Αρκεί τελικά το φιλί για να γίνει ο βάτραχος πρίγκιπας, αν είναι φύσει δύσπιστος; Βρέθηκα κ εγώ στη Χαλκιδική το Δεκαπενταύγουστο.. παρών σε ένα απ' αυτά τα παρτυ..! Αν δείς τελικά έξω.. υπάρχουν πάρα πολλοί «μόνοι».. χορεύοντας στο ρυθμό των πάρτυ.. των «μαζί». Και τρομάζουν. Πίνουν πολύ για να συμμετέχουν στο παιχνίδι.. ελπίζοντας πως έτσι θα πέισουν τον εαυτό τους πως «γιορτάζουν». Προσπαθούν να τραγουδήσουν δυνατά τη μουσική και τα τραγούδια.. μήπως και ξεχαστούν. Κάνεις όλα τα «πρέπει» για να περάσεις καλά.. δεν κάθεσαι σπίτι.. βρίσκεσαι με κόσμο πολύ.. βάζεις το καλύτερο χαμόγελο σου.. κάνεις στο τέλος τη θετική αποτίμηση και τι σου μένει; Να μένεις με τις αντιστάσεις σου και τους όρκους σου κλεισμένος.. πίσω απο τα τείχη που ουσιαστικά εσύ ύψωσες. Και η μυρωδία της «γιορτής» εξατμίζεται απο το σώμα σου. Τότε είναι που μένεις μόνος τελικά.. δύσπιστος και μόνος.. πιο μόνος απο ποτέ. Και ας ξεγελάστηκες εχθές. Πάλι πέφτεις σε παγίδα. Στην γνωστή παγίδα.. που σκηνοθετείς και φαντάζεσαι τη ζωή σου κάπως.. και αυτή τη προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι πως είσαι εν τέλει καλα. Παρέα με πολλούς αλλα χωρίς τον εαυτό μας; Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσουμε» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δούμε τον εαυτό μας διπλό και τριπλό στον καθρέπτη και να νιώσουμε την επίφαση της συντροφικότητας;

Σε δικαιούμαι...

Δεν είναι ότι δεν θα βρεις κάποιον καλύτερο από εμένα. Μπορείς να βρεις. Δεν είναι αυτό. Είναι ότι θα σε θέλει για τους λάθος λόγους. Δεν θα αγαπήσει τις ρυτίδες σου, τη μύτη σου, τη γκρίνια σου. Δεν θα ερωτευτεί το ηλίθιο ύφος που παίρνεις όταν κάνεις λάθος. Τις ώρες της μοναξιάς, δεν θα παραμιλάει μιμούμενος τους ακκισμούς σου, για να νιώσει λιγότερο μόνος. Θα εστιάσει στα προφανή. Δεν θα δώσει σημασία στα στραβά δάχτυλα των ποδιών σου. Δεν θα ισχυριστεί ποτέ ότι πήραν το στραβό δρόμο επίτηδες , «από άποψη», όπως επέμενα εγώ.

Οι άνθρωποι, όπως και τα πράγματα, δεν πρέπει να ανήκουν σε αυτούς που μπορούν να τα αποκτήσουν. Ούτε καν σε αυτούς που τα αξίζουν. Πρέπει να δίνονται σε αυτούς που τα αγαπάνε, που τα χαίρονται περισσότερο.

Ο εαυτός σου.. ή αυτός που έφυγε;

Τελικά.. μοναξιά είναι η απουσία κάποιων προσώπων ή η έλλειψη του νιώθω; Μήπως στην πραγματικότητα κανείς δεν υποφέρει απο τη μοναξιά.. αλλά απο τις σχέσεις; Ακόμα κι αν πρόκειται για αυτήν με τον εαυτό μας. Όσο πιο κοντά έρχεται κανείς με ένα πρόσωπο.. τόσο πιο πολύ απομακρύνεται απο τον εαυτό του. Και όταν έρχεται η ώρα να φύγει αυτό το πρόσωπο.. δεν ξέρεις τι σου λείπει πιο πολύ...

ο εαυτός σου ή αυτός που έφυγε;

Είναι τραγικά όμορφη η ζωή κάποιων...

Σε ποιόν δεν αρέσει να ζεί στον κόσμο του τελικά; Εκεί που η πραγματικότητα δεν μπορεί να σε βρει. Να απέχεις και να απέχουν απο εσένα όλα εκείνα τα κοινότυπα για να περάσει η ώρα.. η μέρα. Είναι τραγίκα όμορφη τελικά η ζωή κάποιων.. τραγικά όμορφος ο κόσμος τους.

Όνειρα τρελά ειπωμένα.. μέσα στη σιωπή τους.

Συνέβη και σε εσένα...

Πόσες φορές αναρωτιέμαι.. πόσοι μπορούν να με αντέξουν; Κάθε μέρα κάτι σημαίνει τελικά. Είναι μοναδική. Δεν θα έχεις την ευκαιρία να την επαναλάβεις.

Ακόμα και όταν ένας ανόητος σου «έφαγε» το φτερό του αυτοκινήτου σου. Όμορφη έιναι η μέρα ακόμα και όταν έπεσες απο τις σκάλες και φόρεσες κολάρο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί την επόμενη μέρα βγήκες νικητής.. ζωντανός. Γιατί συνέβη σε εσένα και ήσουν εκέι να το ζήσεις.

Τελικά δεν χρειάζεται καμία γιορτή για να μου θυμίζει οτι ζώ. «Ανάσταση».. «Πρωτοχρονιά» ή «γιορτή Αγ. Βαλεντίνου» είναι κάθε πρωινή ηλιαχτίδα που τρυπάει τις κουρτίνες.. κάθε μπουκία φαγητού που δοκιμάζεις.. κάθε χαμόγελο που αντικρύζεις σε ένα άλλο άσχετο πρόσωπο.. κάθε τραγούδι που πιστεύεις πως γράφτηκε μόνο για εσένα..! Γιατι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία απο το να είσαι υγιείς και ζωντανός και να χαίρεσαι τη κάθε μέρα μόνο και μόνο επειδή βλέπεις το φώς και ακούς φωνές παιδιών της γειτονίας. Και τελικά.. όταν χρειαστείς βοήθεια.. πάντα κάποιος χαίρεται να σου την προσφέρει. Αρκεί να ξέρεις να τη ζητήσεις. Ζητάς προστασία.. και δίνεις τη δική σου αλλού.

Παράξενα σχήματα κάνουν τα σύννεφα σήμερα...

Μετριότητα......;

Δυστυχώς τίποτα δεν παγώνει και όλα αλλάζουν.
Και ξεχνιούνται.
Όταν σ’αρέσουν τα πάντα.. αυτό γίνεται. Αλλά και όταν δεν σου αρέσει τίποτα.. πάλι αυτό γίνεται. Η διαφορά όμως είναι πως αν σ’αρέσουν όλα.. ακόμα και τη στιγμή που θα πάψει η αισιοδοξία.. θα θυμάσαι πως κάποτε κάτι αγάπησες. Ξέρω.. υπάρχει και η μέση κατάσταση.. αλλά όπως μου είπε μια μέρα μια πολύ καλή μου φίλη..

«ρε συ.. δεν είναι για αυτή τη ζωή οι μετριότητες..»...

Ζωή...

Οι περισσότεροι τελικά δημιουργούμε την ιστορία της ζωής μας.. φτιάχνοντας την μέρα με την μέρα.. αν κ έχω δεί πολλούς που έχουν ζωές ήδη διαμορφωμένες.. σχεδιασμένες.. αναπόφευκτες.. τέλειες σαν κύκλο. Οι άλλες παίρνουν μορφή με τρόπους που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.. ή τελικά.. να προβλέψουμε.

Η απώλεια ήταν μέρος και της δικής μου διαδρομής. Αλλα μάλλον τότε συνειδητοποιείς τι είναι πολύτιμο στη ζωή. Και είναι προτιμότερο.. να λες πως είσαι καλα και ξέρεις γιατί.. παρα να λες πως έχεις κατάθλιψη ή απλα δεν είσαι καλα και δεν γνωρίζεις τον λόγο.

Είναι υγεία στη σκέψη.