Τελικά..εμείς...

Μου μιλάς ...
σου μιλάω και εγω...
Όμως δεν σε καταλαβαίνω!

Μιλάς στα κύματα..
μιλώ στη θάλασσα..


Τραγουδάς...
ακριβώς οπως και εγω...
Όμως δεν σ'ακούω!

Τραγουδάς δυνατά...
αλλά εγω έχω το μικρόφωνο...


Πηγαίνεις ...
πηγαίνω μαζί σου...
Όμως δεν σε βλέπω!

Πηγαίνουμε στην ίδια κατεύθυνση...
αλλά εγω προχωράω...

Μου γράφεις...
σου γράφω και εγω!

Κι όμως
κανείς μας δεν απαντάει...

χωρίς τίτλο...

Ό,τι και να πείς....θα μπορούσες να μη μου το πείς...

Τα ανεκπλήρωτα.. δεν συζητιούνται...

που βρίσκεται η αλήθεια;

Ποιο είναι το αληθινό;

Τα λίγα λεπτά της φωτογράφισης...

ή τα χιλιάδες "αναπολώ" των επόμενων χρόνων;

Εσύ απέναντί μου...

ή εσύ.. πίσω από κάθε άλλο πρόσωπο;

Πρόβλημά μου....

Πλέον αν βρήκες άλλον ν' αγαπήσεις...
το καταλαβαίνω και θα πονάω...
σίγουρα θα γυρίσεις και θα πείς: "πρόβλημά σου"...
έτσι κι αλλιώς το είχες πει κι αυτό...

Άφησέ με....

Αφησέ με να περπατήσω μαζί σου...

Πλάι σου...

Όχι πίσω σου...

Ούτε μπροστά σου...

Στο πλευρό σου το αριστερό...

Μέσα στους ίσκιους της αστροφεγγιάς...

Πλάι στη θάλασσα...

Δεν θα με βλέπεις...

Δεν θα σ'ενοχλώ.. στο υπόσχομαι...

Κρυμμένος θα'μαι πίσω απ τις σκιές του ανέμου...

Να σε καλύπτω με την αγάπη μου...

Να μην σε διαπερνά ο άνεμος...

Ν'αγκαλιάζω την "προσεχτικά κρυμμένη μοναξιά" σου...

Να τη χουχουλιάζω στις χούφτες μου ως που να τη δω να εξατμίζεται...

Να σε καμαρώνω έτσι όμορφη που είσαι μέσα στα νυχτολούλουδα που ανθίζουν...

Ασε με να περπατήσω πλάι σου...

Να φτάνει σε σένα απαλός ο ήχος του έρωτά μου...

Δεν θα σ'ενοχλώ...

Ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω.. δεν είναι εύκολο...

Aσε με να κάτσω πλάι σου .. δε θα σ'ενοχλήσω .. κι ό,τι θέλεις συλλογίσου...

Παγίδα τελικά το κρασί....

Τελικά.. όταν δίνεις απο τον εαυτό σου δίνεις πραγματικά..

Παγίδα τελικά το κρασί...

Πάλι η σκέψη μου γύρισε σε εσένα...

Μήπως δίνει κάποιος την αγάπη του σε κάτι που δεν άξιζε ή πήρε αυτό που του άρμοζε;
Αλήθεια.. μήπως είναι άλλο να δίνεις σε κάποιον ό,τι του οφείλεις και εντελώς διαφορετικό να του δίνεις ό,τι του αρμόζει;

Έχω όμως την άποψη πως αν μείνει η αγάπη και μετά το τέλος.. τότε άξιζε ό,τι έζησε καποιος..

Και σίγουρα.. όποιος θυμάται.. μπορεί και ονειρεύεται και αντιστρόφως, όποιος ονειρεύεται.. μπορεί και θυμάται αργότερα όσα έζησε..

Παγίδα τελικά το κρασί...