..

Αναρωτιέμαι.. τώρα που με αφάνησες.. πως θα καταφέρεις να αποδείξεις πως με νίκησες;

επίμονα χωρίς τίτλο..

Έρχεται βροχή...

Όποτε βρέχει σε θυμάμαι.. θυμάμαι εκείνη τη νύχτα που έφυγες...

Θυμάμαι....

πως αγάπησα το βλέμμα σου που με ταπείνωσε...
πως αγάπησα τις λέξεις σου που με τσακίσαν...

Στο'χα πεί...

ένα τσιγάρο δρόμος μας χώριζε από τον χωρισμό..

το τσιγάρο μου κάηκε.. περίμενα να καεί και το δικό σου...

μήπως και κλάψεις...

Δε το πιστεύω πως κλαις πλέον...

όχι για μένα τουλάχιστον..

Έτσι ανώνυμος θα μείνω πλέον για σένα..

Ανώνυμη κι η αγάπη μου...

Κοίτα με...

καινούρια αποκτήματα είναι οι ρυτίδες αυτές.. δικές σου...
εσυ όμως χαμογέλασε
κλείσε τα μάτια σου και πες απλά αντίο....

Κι όλα τα φώτα απλά θα σβήσουν...

..με δαίμονες και αγγέλους...

Έμεινα να παλεύω με δαίμονες και αγγέλους...
Μη με σκοτώνεις άλλο...

Τρέχουν οι σκέψεις...

Τα χείλη σφίγγω...
Τα χείλη μου ματώσανε...

Μη ρωτάς πως περνάω...

Το όνομά σου απέμεινε μόνο να αναστατώνει τη φαντασία μου...
Κάθομαι εδώ και περιμένω.. περιμένω τον ήλιο...

Εδώ στην άκρη του δρόμου..
Κρατώ τις σκέψεις μου...
Κρατώ την καρδιά μου...

Κι εσύ εκεί.. στην μέση του κόσμου.. κρατάς κάτι που δεν μπορώ να δώ...
το κρατάς τόσο σφιχτά.. τόσο προσεκτικά...
Φοβάσαι τόσο πως κάποιος θα ραγίσει αυτό που κρατάς...
Μη ξεχνάς.. η καρδιά σου ειναι και δική μου καρδιά...

Κι ας ειμαι πάλι μόνος.. για μια ακόμη νύχτα...
να παλευώ με τους δικούς μου εφιάλτες.. με τους δικούς μου δαίνονες και αγγέλους...

Ενός λεπτού "μαζί σου"...

Μπορώ να έχω ενός λεπτού "ακόμα μαζί σου"..;
Πόση σιγή μπορεί να έχει;

Αύριο θα χαθώ σε ένα κενό μακριά σου.. γιατί ο χρόνος δεν δείχνει έλεος σε κανέναν...

χωρίς τίτλο..χωρίς απαντήσεις..χωρίς...

"..αναρωτηθήκατε άραγε ποτε.. τι ακριβώς ερωτευόμαστε σε έναν άλλον άνθρωπο;
Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα;
Τι είναι εκείνο πάνω του που συνεγείρει τις στρατιές των ευφυσυχασμένων μας αισθήσεων.. και μας ρίχνει άοπλους, σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη;
Σε ποιό σημείο βρίσκεται η δύναμη του άλλου;
Εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθές αγκαλιάς...
Εμπρός λοιπόν.. στραφείτε με προσοχή στο παρελθόν σας και προσπαθείστε να θυμηθείτε, αν βέβαια έχετε μια τέτοια άξια ανάμνηση...
Τι σχήμα είχε το στιλέτο που σας πλήγωσε κάποτε θανάσιμα;
Ήταν υγρό σαν ένα βλέμμα θαλασσί;
Στέρεο σαν περπατησιά;
Ή αέρινο, όπως το σχήμα των χεριών που επιθυμούν να κλείσουν σε ένα χάδι βαθύ ως μέσα στις ρίζες;
Ματαιοπονείτε;
Ποτέ σας δεν θα βρείτε μια απάντηση...
Όποιος προσπάθησε να εξηγήσει τον έρωτα, δεν υπήρξε ποτε του ερωτευμένος...
Μόνο μια εκκοφαντική σιωπή ταιρίαζει στην απόλυτη φύση ενός τέτοιου δώρου.. μια σιωπή σπαρμένη με τα ανείπωτα του σύμπαντος.. που ανθίζουν μόνο μια στιγμή.. όσο κρατάει ένα σμίξιμο ιδρωμένο..."..

χωρίς τίτλο.. μόνο φεγγάρι...

Σε παρακαλώ.. κάνε μου μια χάρη απόψε.. σβήσε το φεγγάρι...

ο χρόνος.. η στιγμή μας...

Φοβάμαι.. τρέμω στην ιδέα μη γυρίσει ο χρόνος πίσω και δεν καταφέρω να κάνω τα ίδια βήματα που με έφεραν κοντά σου...
Φοβάμαι.. τρέμω στην ιδέα μη γυρίσει ο χρόνος πίσω και παραπατήσω ένα βήμα μου και βρεθώ μια στιγμή πιο δίπλα σου...
Φοβάμαι.. τρέμω στην ιδέα μη γυρίσει ο χρόνος πίσω και αλληθωρίσω τη στιγμή που πέρασες απο μπροστά μου...
Φοβάμαι.. τρέμω στην ιδέα μη γυρίσει ο χρόνος πίσω και δεν καταφέρω να παραδοθώ ολόκληρος, γιατί δεν θα μπορώ να προβλέψω πόσους "παράδεισους" θα γνωρίζα μαζί σου κάθε πρωί στο πλευρό σου...

Κανείς δεν είναι μόνος

«Ήρθα».. έλεγες πάντα μπαίνοντας στο δωμάτιο, παρ᾿ όλο που δεν σε περίμενε κανείς.
Όμως ακριβώς αυτό σου έδινε μια βαθύτερη απάντηση...

Τάσος Λειβαδίτης

χωρίς τίτλο..

...ποιος έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά απο εδώ...
...πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι....

χωρίς τίτλο μοναξιάς..

Τελικά το άισθημα της μοναξιάς ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα μιας ακρογιαλιάς το φθινόπωρο..
Μόνο το φθινόπωρο..
Γιατί μόνο τότε "μυρίζει" ακόμα η παρουσία τόσων ανθρώπων.. οι οποίοι δεν βρίσκονται πια εκεί...
Ακριβώς το ίδιο αίσθημα..με τη μοναξία που μπορεί να νιώσει κανείς "μυρίζοντας" ακόμα την παρουσία ενός προσώπου που δεν βρίσκεται πια εκεί...
Και καθώς κάθεσαι στην έρημη ακρογιαλιά.. μπροστά σου μια θάλασσα.. ένας βυθός.. που σε φέρνει σε μια αντίθετη κατάσταση που νιώθεις πως ουσιαστικά έσυ βρίσκεσαι στον αληθινό "βυθό"...

Χωρίς τίτλο.. χωρίς...

Απο τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου.. απο τους ανθρώπους που επιλέγεις καθορίζεται η ευτυχία σου.. ναι απ'αυτούς...

χωρίς τίτλο..

Ακολουθώ τα ίχνη σου και βυθίζομαι όλο και πιο μέσα σου.. προχωρώντας πόντο τον πόντο στο κορμί σου..

την κάθε μια φορά...

Τα μηδενικά μας και οι μικροί θανατοί μας.. που κρύβονται στο λαιμό και στο στέρνο...
όποτε δεν τα μνημονεύουμε εμείς οι ίδιοι.. μας μνημονεύουν αυτά...
την κάθε μια φορά που επιβεβαιώνουμε πόσο ευάλωτοι μπορούμε να υπάρξουμε...

χωρίς αληθινό τίτλο..

Κάποτε λες πως υπάρχει θεός επειδή σου έδωσε πολύ αυτό που πόθησες...

Όμως, κάποτε λες πως υπάρχει και διάβολος για τους ίδιους ακριβώς λόγους...

Πόσο εύκολα μπερδεύεις την κούνια απο τη "θηλιά" κάποιας "αγχόνης"...