"..αναρωτηθήκατε άραγε ποτε.. τι ακριβώς ερωτευόμαστε σε έναν άλλον άνθρωπο;
Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα;
Τι είναι εκείνο πάνω του που συνεγείρει τις στρατιές των ευφυσυχασμένων μας αισθήσεων.. και μας ρίχνει άοπλους, σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη;
Σε ποιό σημείο βρίσκεται η δύναμη του άλλου;
Εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθές αγκαλιάς...
Εμπρός λοιπόν.. στραφείτε με προσοχή στο παρελθόν σας και προσπαθείστε να θυμηθείτε, αν βέβαια έχετε μια τέτοια άξια ανάμνηση...
Τι σχήμα είχε το στιλέτο που σας πλήγωσε κάποτε θανάσιμα;
Ήταν υγρό σαν ένα βλέμμα θαλασσί;
Στέρεο σαν περπατησιά;
Ή αέρινο, όπως το σχήμα των χεριών που επιθυμούν να κλείσουν σε ένα χάδι βαθύ ως μέσα στις ρίζες;
Ματαιοπονείτε;
Ποτέ σας δεν θα βρείτε μια απάντηση...
Όποιος προσπάθησε να εξηγήσει τον έρωτα, δεν υπήρξε ποτε του ερωτευμένος...
Μόνο μια εκκοφαντική σιωπή ταιρίαζει στην απόλυτη φύση ενός τέτοιου δώρου.. μια σιωπή σπαρμένη με τα ανείπωτα του σύμπαντος.. που ανθίζουν μόνο μια στιγμή.. όσο κρατάει ένα σμίξιμο ιδρωμένο..."..
Σας έχει απασχολήσει αυτό το αίνιγμα;
Τι είναι εκείνο πάνω του που συνεγείρει τις στρατιές των ευφυσυχασμένων μας αισθήσεων.. και μας ρίχνει άοπλους, σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη;
Σε ποιό σημείο βρίσκεται η δύναμη του άλλου;
Εκείνη η δύναμη που μας ωθεί ολόγυμνους στο ναρκοπέδιο μιας άγνωστης ως χθές αγκαλιάς...
Εμπρός λοιπόν.. στραφείτε με προσοχή στο παρελθόν σας και προσπαθείστε να θυμηθείτε, αν βέβαια έχετε μια τέτοια άξια ανάμνηση...
Τι σχήμα είχε το στιλέτο που σας πλήγωσε κάποτε θανάσιμα;
Ήταν υγρό σαν ένα βλέμμα θαλασσί;
Στέρεο σαν περπατησιά;
Ή αέρινο, όπως το σχήμα των χεριών που επιθυμούν να κλείσουν σε ένα χάδι βαθύ ως μέσα στις ρίζες;
Ματαιοπονείτε;
Ποτέ σας δεν θα βρείτε μια απάντηση...
Όποιος προσπάθησε να εξηγήσει τον έρωτα, δεν υπήρξε ποτε του ερωτευμένος...
Μόνο μια εκκοφαντική σιωπή ταιρίαζει στην απόλυτη φύση ενός τέτοιου δώρου.. μια σιωπή σπαρμένη με τα ανείπωτα του σύμπαντος.. που ανθίζουν μόνο μια στιγμή.. όσο κρατάει ένα σμίξιμο ιδρωμένο..."..
Όποτε έχω πάει να εκφράσω όσα νοιώθω σαν ερωτευμένη, αποτυγχάνω παταγωδώς. Οι λέξεις βγαίνουν στο χαρτί καιρό μετά το σβήσιμο του συναισθήματος. Σε παραλύει ο έρωτας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα! Μου επιτρέπεις ένα σχόλιο;...:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γω δεν μπορώ να τον εξηγήσω...τον νιώθω όμως.
Λένε μερικοί κυνικοί πως από έρωτα δεν πεθαίνεις.
Εγώ πιστεύω πως πεθαίνεις και έχει συμβεί σε πολλές (θα μιλήσω για το φύλο μου). Εχει συμβεί στην ηρωίδα του Λαπαθιώτη στην ιστορία "κάπου περνούσε μία φωνή" και την Γκρατσιέλλα του Αλφονς ντε λαμαρτιν, η οποία είναι και αληθινή ιστορία. Είναι τύχη να σε σκοτώνει ο έρωτας....απ το να σε μισοτρελαίνει και πρέπει να συνεχισεις να ζεις, να αγαπάς άλλον και να ξαναπονάς, καλύτερα....Σορυ αν σε μελαγχολησα...το πιστεύω όμως αυτό.Δεν θα πεθάνω στο υπόσχομαι μην ανυσηχεις όμως θα εδινα και τη ζωή μου γι αυτόν.
Ευχαριστώ για τον υπέροχο κόσμο που φιλοξενείς στο ιστολογιό σου, με συγκίνησες, να σαι καλά!