Καμία λέξη δεν έχει πια σημασία..

Ερωτήματα του τύπου «γιατί δεν υπέφερες σαν εμένα;»...
«γιατί δεν έκλαψες σαν εμένα;»...
«γιατί δεν έστειλες απάντηση στα γράμματα μου;»...
«γιατί σιωπούσες όταν ήξερες πως μόνο μία λέξη σου θα με αναστήσει;»...
ποτέ δεν υφίστανται τελικά...

Και το να θυμήσεις στον άλλον πώς φωτίζονταν τα πρόσωπα σας όταν κοιτούσε ο ένας τον άλλον;
Και να θυμήσεις στον άλλον πώς σε έκλεινε στην αγκαλία του και σου έλεγε σ’αγαπω; Και να θυμήσεις στον άλλον τις νύχτες σας που ξημερώνατε χωρίς ύπνο;
Και να θυμήσεις στον άλλον με τι δύναμη σε έσφιγγε μηπως τύχει και φύγεις και δεν το καταλάβει;

Δεν υφίσταται τίποτα...

Όλα πλεόν...

Οι ατελείωτες συζητήσεις γυμνοί πάνω στο κρεβάτι.. εκείνο το μοίρασμα της διαφορετικής ζωής.. η μοναδική ένωση που κανένας άλλος δεν μπορούσε να καταλάβει.. όλα αυτά δεν υφίστανται πλέον...

Το μόνο που υφίσταται.. είναι το γεγονός πως πλεόν ο άλλος είναι μισός.. πως δεν έχει μέρες να σβήσει και πεθαίνει σε μια άγνωστη ημερομηνία.. πως αυτή η απώλεια έχει σημαδέψει τη ζωή του και τη μετέπειτα του συμπεριφορά.. πως το μόνο που σκέφτεται είναι πως αξίζαν πολλά οι δυό τους.. πως οι δυό τους δεν ήταν δύο αλλά ένα...

Όμως.. καμία λέξη δεν έχει πια σημασία... ( που είσαι; )