Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα.. όσο την παριστάνουν μερικοί...
Φτάνει μια λεπτομέρεια.. για να μετατραπεί μια απλή μέρα σε γιορτή...
Ένα λουλούδι στο κομοδίνο.. ένα κερί στο τραπέζι.. ένα πλατύ χαμόγελο...
Δεν φταίει η καθημερινότητα.. αλλά η φαντασία που δεν την κάνει παρέα τελικά...
Γιατί τελικά.. αυτός που αργοπεθαίνει είναι αυτός ο άνθρωπος που σκλαβώνεται μέσα στη συνήθεια του.. που επαναλαμβάνει κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές.. που δεν αλλάζει καν ρυθμό στο περπάτημα του.. που δεν αλλάζει καν χρώμα στα ρούχα του.. που δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.. που αποφεύγει ένα πάθος.. που φοβάται να διακινδυνεύσει την βεβαιότητα του.. που δεν ταξιδεύει κλείνοντας έστω τα μάτια του.. που δεν ακούει μουσική.. που δεν μιλάει με τον εαυτό του.. που δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν.. που εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει.. που δεν ρωτάει για πράγματα που δεν γνωρίζει.. που δεν γνωρίζει πως για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια μεγαλύτερη απ’το γεγονός να αναπνέει απλώς...
Τελικά.. μόνο η ευτυχία και ο έρωτας είναι υπεύθυνοι για το χαμόγελο μας...
Μόνο εσύ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου