Χρόνια μετά..

Θυμάμαι τη φωνή σου..

Εκείνη που μου φώναξε να φύγω επιτέλους..

Και ύστερα η σιωπή..

Θυμάμαι την τελευταία σου αγκαλιά.. κοίταζα τον δρόμο πίσω απο τον ώμο σου κ συγκρατούσα τα δάκρυα..

Κοίταξες το ρολόι σου.. ήταν η ώρα που με έκανες παρελθόν σου..

Τώρα μου λείπεις..

Κάποια μέρη φωνάζουν ακόμα το όνομα σου..

Κάποια αντικείμενα έχουν την εικόνα σου..

Είχα ονειρευτεί πως ίσως έμενες μαζί μου..

Και αναρωτιέμαι αν σκέφτεσαι καθόλου όσα μου έλεγες εκείνες τις μέρες.. έστω για μια στιγμή..

Δεν υπήρξε ούτε ένα βράδυ που το μυαλό μου να μην έτρεξε σε εσένα..

Δεν υπήρξε ούτε ένα βράδυ που να μην σου είπα καληνύχτα..

...και ας μη το έμαθες ποτέ...

 

Δεν υπάρχει τηλέφωνο, ούτε ταχυδρομείο..

Και σε φαντάζομαι να έρχεσαι...
Και σε φαντάζομαι να φεύγεις...

 

Ε ναι εντάξει, προφανώς και είναι πιο πολλές οι φορές που φεύγεις...