Τάλγκο..

Μπορεί να μη θέλω να γιατρευτώ...
ο πόνος είναι πολύτιμος...
τίποτε άλλο δε μας συνδέει πια απο τον πόνο το δικό μου....



"Τάλγκο", Βασίλης Αλεξάκης...

Νίκησα..

Κι ας έβριζα για τις νύχτες που μια λέξη δεν μου είπες..
που ήξερες πόσο υπέφερα μακριά σου και μια λέξη παρηγοριάς δεν μου χάρισες..
που στεκόσουν απέναντι μου και ούτε ένα χαμόγελο δεν ξόδεψες για εμένα...

Κι ας έφτιαξα φανταστικά ταξίδια για εμάς..
και ούτε μια βαλίτσα δεν ετοίμασες για να με ακολουθήσεις..
για τις θάλασσες που σου έταξα και για όλα τα πρωινά στην αγκαλία μου..
και για όλες τις νύχτες να γεμίζουν με φεγγάρια οπως κοιτάμε τον ουρανό...

Κι ας με αγάπησες πιο πολύ απο όσο πίστευες ότι μπορείς..
και πλεόν το έχω νιώσει και το ξέρω πια στα σίγουρα..
και ας κρατούσες το στόμα σου κλειστό.. αφού τα μάτια σου μιλούσαν...

Κι ας κοιμόμουν αγκαλιά με μια μπλούζα που ακόμα έχει το άρωμα σου..
και ας απέφευγα δρόμους για να μη συναντήσω τις αναμνήσεις μας..
και ας ρωτούσα τους πάντες για να πάρω μια απάντηση που εσύ δεν μου έδινες..
και ας υπήρχες μόνο εσυ και άκουγα τους χτύπους της καρδιάς και καμία φωνή δεν ακουγόταν...

Ίσως να νίκησα...

Καμία λέξη δεν έχει πια σημασία..

Ερωτήματα του τύπου «γιατί δεν υπέφερες σαν εμένα;»...
«γιατί δεν έκλαψες σαν εμένα;»...
«γιατί δεν έστειλες απάντηση στα γράμματα μου;»...
«γιατί σιωπούσες όταν ήξερες πως μόνο μία λέξη σου θα με αναστήσει;»...
ποτέ δεν υφίστανται τελικά...

Και το να θυμήσεις στον άλλον πώς φωτίζονταν τα πρόσωπα σας όταν κοιτούσε ο ένας τον άλλον;
Και να θυμήσεις στον άλλον πώς σε έκλεινε στην αγκαλία του και σου έλεγε σ’αγαπω; Και να θυμήσεις στον άλλον τις νύχτες σας που ξημερώνατε χωρίς ύπνο;
Και να θυμήσεις στον άλλον με τι δύναμη σε έσφιγγε μηπως τύχει και φύγεις και δεν το καταλάβει;

Δεν υφίσταται τίποτα...

Όλα πλεόν...

Οι ατελείωτες συζητήσεις γυμνοί πάνω στο κρεβάτι.. εκείνο το μοίρασμα της διαφορετικής ζωής.. η μοναδική ένωση που κανένας άλλος δεν μπορούσε να καταλάβει.. όλα αυτά δεν υφίστανται πλέον...

Το μόνο που υφίσταται.. είναι το γεγονός πως πλεόν ο άλλος είναι μισός.. πως δεν έχει μέρες να σβήσει και πεθαίνει σε μια άγνωστη ημερομηνία.. πως αυτή η απώλεια έχει σημαδέψει τη ζωή του και τη μετέπειτα του συμπεριφορά.. πως το μόνο που σκέφτεται είναι πως αξίζαν πολλά οι δυό τους.. πως οι δυό τους δεν ήταν δύο αλλά ένα...

Όμως.. καμία λέξη δεν έχει πια σημασία... ( που είσαι; )

Η σκιά σου..

Και θα κρατάω τη σκιά σου εκεί..ζωντανή...
Και θα παλεύω μαζί της...
Και πάντα θα ξέρω πως αυτή η σκιά υπάρχει απο φως..
Απο το φως που ρίχνω πάντα εγώ επάνω σου....