χωρίς τίτλο μοναξιάς..

Τελικά το άισθημα της μοναξιάς ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα μιας ακρογιαλιάς το φθινόπωρο..
Μόνο το φθινόπωρο..
Γιατί μόνο τότε "μυρίζει" ακόμα η παρουσία τόσων ανθρώπων.. οι οποίοι δεν βρίσκονται πια εκεί...
Ακριβώς το ίδιο αίσθημα..με τη μοναξία που μπορεί να νιώσει κανείς "μυρίζοντας" ακόμα την παρουσία ενός προσώπου που δεν βρίσκεται πια εκεί...
Και καθώς κάθεσαι στην έρημη ακρογιαλιά.. μπροστά σου μια θάλασσα.. ένας βυθός.. που σε φέρνει σε μια αντίθετη κατάσταση που νιώθεις πως ουσιαστικά έσυ βρίσκεσαι στον αληθινό "βυθό"...