Στη γιορτή του «Αγίου αυτών που αγαπάνε»..

Αν δείς τελικά έξω.. υπάρχουν πάρα πολλοί «μόνοι».. χορεύοντας στο ρυθμό των πάρτυ των «ερωτευμένων»...

Και τρομάζουν...

Αγοράζουν δώρα.. δειπνούν σε ακριβά εστιατόρια.. επενδύουν σε καινούργια εσώρουχα...

Πίνουν πολύ για να συμμετέχουν στο παιχνίδι.. ελπίζοντας πως έτσι θα πέισουν τον εαυτό τους πως «γιορτάζουν»...

Προσπαθούν να τραγουδήσουν δυνατά τη μουσική και τα τραγούδια.. μήπως και ξεχαστούν...

Κάνεις όλα τα «πρέπει» για να περάσεις καλά.. δεν κάθεσαι σπίτι.. βρίσκεσαι με κόσμο πολύ.. βάζεις το καλύτερο χαμόγελο σου.. κάνεις στο τέλος τη θετική αποτίμηση και τι σου μένει;

Να μένεις με τις αντιστάσεις σου και τους όρκους σου κλεισμένος.. πίσω απο τα τείχη που ουσιαστικά εσύ ύψωσες...

Και η μυρωδία της «γιορτής» εξατμίζεται απο το σώμα σου..

Τότε είναι που μένεις μόνος τελικά.. δύσπιστος και μόνος.. πιο μόνος απο ποτέ...

Και ας ξεγελάστηκες χθές...

Πάλι πέφτεις σε παγίδα...

Στην γνωστή παγίδα.. που σκηνοθετείς και φαντάζεσαι τη ζωή σου κάπως.. και αυτή τη προσδοκία την μετατρέπεις σε απαίτηση που μόνο αν υλοποιηθεί αισθάνεσαι πως είσαι εν τέλει καλα...

Πόσες νεκρές γιορτές θα γιορτάσεις ακόμα;

Παρέα με πολλούς αλλά χωρίς τον εαυτό σου;

Πόσα μεθύσια ακόμα θα «χτίσεις» μεθοδικά μόνο και μόνο για να δείς τον εαυτό σου διπλό και τριπλό στον καθρέπτη και να νιώσεις την επίφαση της συντροφικότητας;